Non é que teña un problema especial co inglés. Especial non é. Pásame o mesmo con outros idiomas bárbaros nos que tropezo, deixando de lado o galego, o castelán e o arxentino. Non sei que me pasa que hai un momento aí que me atasco, e non hai maneira. Mira que o teño intentado, e nada. Que me desespero e deixo de estudar periodicamente. Pero entre período de estudo e período de estudo o teño aí, rosmándome na cabeza como unha mosca cojonera «hai que estudar – zumba -, tes que porte co inglés - zumba que te zumba». Por aquí, na terra, non pasa nada con esta a miña pequena carencia. En España a planilla dos currículums vitae ven co inglés medio – falado e escrito – por defecto. Pregúntaslle a alguén, «e ti cos idiomas, que tal?». E dinche, home, eu cos idiomas ándolle aíaí – quedan pensando – aíaí lle ando... defendéndome. E de súpeto replícaslle «dime en inglés iso que me acabas de dicir». E o deixas abaneando. Fuck you, responde. Por aquí andamos así, a maioría. Pero por alí fóra xa é outro cantar. Din os estranxeiros que os españois somos simpáticos porque sempre andamos a rir. Dinnos algo e nós rimos, o carallo. Somos simpáticos porque non entendemos o que nos din. Botámonos a rir e por aí nos imos defendendo. Vas por London sacando fotos e achégase un e pregúntache en inglés «perdoe, bo señor, non terá vostede hora por un casual?» e ti quedas parado e bótaste a rir. Monday, lle dis. Queda abaneando. «Spanish?» pregunta, «espanis yes, yes», e os dous a rir. Os españois sodes a hostia, comenta o tipo en inglés, mira que sodes simpáticos tío.
Logo hai cousas coas que me parto. Por exemplo, teño un amigo que afirma que os ingleses non saben falar inglés. Non teñen nin idea, dime. Os holandeses, por exemplo, falan un inglés cojonudo, enténdeselles mellor, proclama. Aos ingleses non lles entendes nada. Nothing. Él é outro dos que se defende co inglés, ándalle aíaí. A Foreign Office, chámoo. Pensa que eu non falo e pónseme co inglés cada dous por tres. Dille que lle pasa ás veces, que cambia do español ao inglés sen darse de conta, que é ambidiestro. É unha cousa fenomenal. Pero eu, que fun jevi antes de ser punki, doume de conta de que me está a recitar unha canción. «Esa é de Guns N’Roses», aseguro, menuda jeta. Non tal, me responde. Pero pídolle que me diga o mesmo en español e dime fuck you.
Eu tamén teño un par de trucos para momentos especiais, non se crean. O primeiro é que cun par de Gin Tonics un fala mellor inglés. Vai perdendo o medo, a vergoña, que sei eu, deixa correr as eses con máis soltura. Con outro aquel. Tamén pode ir baixando a voz a medida que vai dicindo unha palabra: empezas sempre con voz potente e acabas nun susurro. Non fai falla que esa palabra exista, pode vostede dicir o primeiro conxunto de letras e sons que se lle veñan aos labios. Ese é outro truco, dicir calquera cousa pero dicila con convicción. Que pareza inglés. Se parece inglés, moito mellor, claro. O interlocutor nunca lle preguntará que carallo acaba vostede de dicir. Non demostrará as súas carencias. Recorde que todos sabemos inglés. Aínda que sexa de nivel medio. Un español nunca afirmaría que non sabe. Un español nace co inglés por defecto. Non lle diría repeat, please. Como moito botaríase a rir. «Monday», podería susurrar. Se di Monday podemos desbarrar. Podemos levantar unha cella mirándoo con condescendencia e resignación e comentar de pasada «Jesús, que país...».
Tiña eu outro amigo que a veces saía de farra o sábado pola noite e lle cadraba a luz do domingo pola mañá. Imaxínense a coxuntura de estar toda noite aprendendo inglés (inglés de Gin Tonic, me refiro) e ter que atravesar camiñando o pobo de punta a rabo nese estado, a esas horas, con todos os veciños paseando ociosos. Pero lonxe de amilanarse, antes de atravesar o pobo meu amigo compraba o xornal para finxir que se levantara cedo, para aproveitar unha mañá de domingo. Cruzaba o pobo sorrinte e saudaba a todo quisqui. Transformaba un problema nunha oportunidade. Ás veces ata compraba curasáns, o cabrón. Co xornal e os curasáns era total. Os pais dos seus amigos poñíano de exemplo para os seus fillos resacosos na comida do domingo. Aquel era un home feito e dereito, admitían. Cando o vían co New York Times debaixo do brazo era o acabose. O inglés dáballe o toque de distinción que lle faltaba. Desbarrara, o Times significaba en clave unha noite épica. Os fillos, claro, dicían «monday» e botábanse a rir.
