(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 48 – Ano V –xuño, 2008)
Teño o avalado parecer de que a educación como tal (formación para crear persoas adultas, conscientes, con personalidade crítica e, en definitiva, felices) está a piques de desaparecer, si xa non é pasto de responso. Os pais, obrigados polo mercado laboral e a velocidade desta sociedade que non deixa tempo “libre”, tiveron que renunciar á súa fundamental obriga de crear persoas formadas en valores dende a nenez. Ensinarlles que significa o bo, e que significa o malo. En detrimento, moitos practican a sobre protección e a permisibilidade máxima cara as actitudes e actuacións dos seus fillos no pouco tempo que poden estar con eles, creando nenos hipermimados, que nunca poderán desenvolverse sós na vida sen ninguén ao lado que os conduza. Suma e sigue, os profesores viron mermada a súa capacidade de empregar a disciplina, de exercer a autoridade - fundamental na educación - pasando a instrución escolar dun extremo a outro: da libre utilización da hostia como ximnasia educativa ata non poder levantarlle á voz ao neno indisciplinado que en clase impide que os demais poidan ser educados. Pola contra, foron as empresas e a televisión na súa liberdade sen límites, quen substituíron esa labor de preceptores, creando nos rapaces un humanismo de mercado onde os valores cívicos son substituídos pola independencia, a competición, o egoísmo e a negación de toda disciplina e razoamento: todo é susceptible de risa, ser un ignorante converteuse nun piropo, compremos ata rebentar. Os nenos, empantanados diante dos televisores, devoran toda a intranscendencia dunha televisión que invariablemente tense convertido en “telebasura”, son animados a esixirlle aos pais a compra de determinados produtos polos que son bombardeados, e un neno de doce anos vístese, peinase, fala e quere ser como David Beckham ou Pete Doherty, e unha nena de trece vístese, peinase, fala e quere ser Kate Mosh ou Amy Winehouse, modelos de persoas elevadas como referentes polos medios e as empresas: modelos de persoas de éxito baseados na compra, na moda, na intranscendencia e, moitas veces, no desaforado consumo de drogas. Os rapaces non queren ser bombeiros, para axudar á xente, nin aventureiros astronautas: a súa aspiración na vida é ser concursante de Gran Hermano, gañar unha edición de Operación Triunfo. Esixen en lugar de pedir, e pretenden ter máis dereitos negándose a asumir calquera tipo de responsabilidade. E o conseguen, magoa deles e culpa de todos.Unha cousa é querer facerlle a vida máis doada aos menores e outra moi distinta mimalos con piruletas condenándoos a ser meniños o resto da súa vida. Non son todos, por fortuna, pero bastantes como para xeneralizar. E con esta xeración de adolescentes consentidos, esquilmadores de recursos e esforzos alleos, non me quero nin imaxinar que tipo de xubilación nos espera ao resto, deus nos colla confesados, que xa nos vexo traballando ata os 85 anos. No canto de obrigarlles a que asuman responsabilidades esta sociedade ponlles máis facilidades para todo, tendo en conta que si chegamos a esta situación é precisamente por darlles un mar de facilidades. Está prohibido prohibir neste patio, e así nos vai o conto. A prioridade na mastigada “Defensa do menor” debería pasar por garantirlle unha educación mínima, unha capacidade crítica, en inculcarlles uns valores cívicos, humanos e a aceptación de básicos compromisos e responsabilidades básicas, antes de obsesionarse unicamente por si reciben un sopapo de cando en vez.
Coa presa por destruír o pasado, parece que nos esquecemos de ir construíndo un futuro.
