Manual crítico para crises

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 50 – Ano V –agosto, 2008)

Habemus crise, irmáns e irmás, pero non debemos caer no desalento se temos en conta unha serie de procedementos básicos para a nosa “vida crítica” que de seguro nos farán a costa máis levadeira. A primeira solución para ser máis optimistas, máis felices, é non botarlle a culpa a ninguén: non sexamos rancorosos, non nos rompamos a cabeza. Todos sabemos que ninguén ten a culpa dunha crise: estas nacen por xeración espontánea, sen causa aparente e por motivo ningún; botarlle a culpa ao petróleo pode ser un placebo, é cómodo porque non pode defenderse o pobre líquido dos ataques daqueles reaccionarios e axitadores que andan a predicar incluso que un líder é alguén capaz de enterarse dun problema antes de que se converta nunha crise. Estupideces, propaganda revolucionaria, todos sabemos a estas alturas que si alguén ten a culpa da mala marcha dun país son os masóns e os comunistas e non as estigmatizadas petroleiras, poñamos por exemplo. Solución número 1: pechar os ollos e botarlle, por norma, 30 € de carburante ao depósito ¿que importa si sube ou baixa o diésel si nós sempre gastamos o mesmo? Descubramos o pracer do “seminovo”, pensemos que todo obxecto reutilizado é unha vida rescatada. Reciclemos, que nada saia de casa sen darlle catro ou cinco usos distintos, estamos nunha terra na que un somier de cama pode converterse nunha cancela, aprendamos da sabedoría popular. Recuperemos aquelas botellas de Chivas que comprabamos nos tempos de bonanza e enchámolas de Dyc fomentando a industria nacional: a gastronomía entra pola vista, e se lle botamos imaxinación, o noso balcón pode converterse nunha envexable terraza de praia se as butacas están ben distribuídas e reaproveitamos a arena dos xeranios no chan para crearlle ambiente.
As vacacións… en casiña: hai que rentabilizar a hipoteca. Irse de vacacións por aí era de novos ricos, un vicio burgués cansiño e estresante. Reflexionen que si todos os estranxeiros veñen para aquí por algo será: cancelemos a reserva no hotel de Punta Cana e consideremos a posibilidade de irnos de cámping á Freixa, poderán sorprender as enormes posibilidades que nos ofrecen as cercanías. É cambiarlle o punto de vista, eliminar das nosas vidas o estrés postvacacional parece posible si parece que non estamos de vacacións. Nada de restaurantes, aproveitemos para comer en todas as casas dos amigos e familiares que poidamos: gañaremos en sociabilidade e a nosa dieta mellorará porque é ben sabido que a mellor comida é a comida caseira. E a máis barata ben sendo a comida caseira nunha casa que non sexa a nosa.
Baixo ningún concepto ter nas mans un folleto publicitario, pensemos que por culpa desas lecturas ocasionais e a priori intranscendentes estamos no punto crítico actual: o mirar por mirar, o preguntar por preguntar logo, son primeiros pratos do comprar por comprar, e o pago a prazos é aliado do Maligno. Estéamos alerta, hai un inimigo agochado en cada propaganda publicitaria. E, como indica sabiamente un anónimo castelán, “mejor sufrir una crisis de dinero que de tisis”, optimismo, irmáns e irmás, o importante é ter saúde, fagamos de cada día unha eterna resaca do Sorteo de Lotería de Nadal. E, xa que non con cartos, tapemos con masilla eses buracos que fan da nosa economía familiar un coladoiro esperando que por xeración espontánea, sen causa aparente, desaparezan esas nubes negras que nos fan ir a traballar soamente para pagar as débedas. Pórlle “rodilleiras” aos pantalóns, como nos vellos tempos. Na crise, ollo con renegociar os créditos, e nesta aristocracia-democraciante nunca darlle crédito a quen nos diga dende a tarima que non hai crise.