Recordo que La Polla Records tiña unha canción dedicada a Europa. “Sento toda a túa luz, alumea o teu novo engano, vella e podre prostituta, a túa maquillaxe non tapa o olor”. Cantábanlle, no 1992, a aquela nova nación que no mesmo ano parecía pórse en marcha co Tratado de Maastrich: xa saben, todos collidos da man, baixo o Himno da Alegría e o estrelado ceo azul da nosa bandeira común. Nunca me gustou esa canción, porque ata ben pouco ese soño de empezar de novo, edificar entre todos un estado no que os intereses dos cidadáns e os valores do home se puñan por riba de todo, atraíame. Abraiábame o feito de que este mundo, politicamente cheirento, podería ter unha esperanza si era a “Europa das liberdades” a que encabezaba unha nova época de verdadeira democracia. Remataba a canción de La Polla Records cun “non verás cambiar nada”, e con esa certeza que agora si teño, tamén rematou o meu soño europeo.Quizais debería ter antes probas para convencerme de que “Europa” deixara de ser o “Mercado Común Europeo”. Vexan vostedes, dixéronos “construiremos entre todos a nación europea”, e como toda nación ha de ter unha constitución, presentáronnos unha para referendala. Pero alí non había dereitos e liberdades que non foran para as empresas: vendéronos humanismo e déronnos capitalismo feroz. Así que algúns (os franceses, holandeses e fai pouco os irlandeses) dixeron que se meteran aquel panfleto polo cu, e agora, polo baixo, rumorosos, andan todos os gobernos a aprobala por decreto en cadanseu Parlamento sen preguntar. Rumorosos, polo baixo, sen que nos decatemos que aproban ditatorialmente algo que tantos cidadáns rexeitaron co seu voto. O conto de sempre: eles son os representantes lexítimos de todo o pobo, aínda que moi poucos de nós poderiamos identificarnos con eles e así non sei como nos van representar.
Miren vostedes, téñome por europeísta porque penso que neste continente vivimos como dios, en estado de benestar, en dereitos, en liberdades. E non me gustaría que esas liberdades que tanto nos custaron conseguir, polas que sufriron tantas xeracións (dende a que pasou a media aristocracia francesa pola guillotina ata a que lle tiraba adoquíns aos grises por aquí cerquiña), se vaian ao carallo nun par de anos por culpa das cabareteras, mangoneantes e futuros conselleiros directivos das grandes empresas que mantemos nos Parlamentos, conspirando polo baixo para pasar por alto a esa vella desdentada que chamabamos democracia. Preocúpame, pola mesma, que a política actual sexa o “todo vale” na ampliación da UE: entrou Polonia, que ten dereito a veto nas decisións de política social europeas, cun goberno extremista e ultranacionalista que pretende meter no cárcere aos homosexuais; que entre Turquía, un país que non se distingue precisamente por valores como a igualdade de sexos, a defensa das minorías ou a defensa dos dereitos do cidadán, e que cos seus 70 millóns de habitantes sería o país con maior poder da Unión. Ámbolos dous, países que coñezo e admiro, son, sen embargo, dous exemplos de que esta Unión Europea non busca ese soño de humanismo e liberdade para os cidadáns, senón man de obra barata, menores custes de produción e máis millóns de consumidores para as grandes empresas. Repito: moito lles custou ás nosas sociedades chegar ata o punto onde estamos para sacrificalo todo perante os beneficios das grandes empresas; porque non se crea o conto de que os beneficios delas son beneficios nosos (senón á nosa costa), e porque nelas traballaron, traballan ou traballarán como altos cargos antigos ou futuros políticos que no seu día non tomaron as mellores decisións para os cidadáns aos que servían, pero si para a rendibilidade das empresas ás que serven ou servirán. Curiosas coincidencias. “Europa parece rexurdir da miseria ao esplendor – cantaba La Polla Records fai dezaseis anos - ¡ela é a solución!: a moeda, a súa bandeira”.
