Circula un pulo por Internet, que teñen intención de beatificar a “Nossa Sra. de Ikea” en Matosinhos, seguindo a liña das grandes relixións monoteístas cos seus centros do comercio espiritual: Roma, Compostela, Xerusalén, A Meca, e agora Porto. Os medios informativos recollen verdadeiras romarías de peregrinación de compatriotas polas autoestradas lusas nas fines de semana e festas de gardar, e un pasea pola sección de cociña da portuguesa Ikea saudando a tantos veciños como quen paseara pola peatonal. Fátima, no pais do lado, está de capa caída, e soamente hai que ver o aparcadoiro deste templo sueco dos mobles e complementos, para comprender que as preferencias dos nosos compatriotas cidadáns cambiaron dunha combinación (bacallau + toallas + Virxe de Fátima) a outra (bacallau + toallas + Nossa Sra. de Ikea), polo motivo evidente de que, a pesar dos rogos e pregarias, a de Fátima non é quen de decorar as nosas casas como deus manda, e a de Matosinhos, cunha pátina escandinava, parece ser que si.¡Que recorrido temos dado, dende os mobles de formica! ¡Que recorrido! E pensabamos ser internacionais gastando os cuartos nos “mobles portugueses” de antes, cando agora temos unha mesiña de noite feita en Bulgaria, un colchón indonesio, un aparador de Senegal e variado xénero internacional, nunha furgalla de aluguer con todo dentro vai e ben entre Porriño e Porto. ¡Que recorrido!, logo de pasar polo enriquecemento persoal que supoñía o “fágao vostede mesmo” dun Bricoking ou dun Leroy Merlin, enchendo toda a casa de serríns e de pintura, de tablóns mal encadrados, malevolamente animados polo vasco de barbas de Bricomanía. ¡Pero que recorrido temos dado!, ata chegar á serie Lack, a esas liñas rectas, á suave intranscendencia da estética moderna. Coñezo xente que saltou, como por arte de maxia, do barroquismo dos mobles decimonónicos, que un podía atoparse nos almacéns do Centro Reto de Vigo, e agora sonche minimalistas; e un pensa que case case poderían estar nunha beira do Mar Báltico, por Estocolmo, con gafa de patilla plástica teorizando sobre a dietética da remolacha ecolóxica.
Escusamos, co de Ikea, de rompernos a cabeza tentando sacar ao deseñador que poida que non teñamos dentro, para delegar as cousas da decoración de interiores a un Tord Björklund, a un Nike Karlsson ou a unha Carina Bengs, que están na súa casiña prefabricada de Uppsala, deseña que te deseña, cunha manta a cadros Blahägg, ben postiña sobre as pernas. Preocupámonos do noso, sacamos a tarxeta de crédito e deixámoslle o deseño da nosa casa a IKEA of Sweden. Os suecos, que non teñen unha climatoloxía envexable, dedícanse todos a deseñar e deseñar dende moi novos, alí, todo o día con regra e compás metidos nas súas casiñas quentes, mentres nós podemos sacarlle toda a punta á vida contemplativa e andar por aquí de cañas nas terrazas, quizais sentados nunha cadeira Äpplarö, 29,95 € a unidade. Pero como non todo monte é ourego, se cadra temos un salón idéntico, punto por punto, a Tatsumi Irigochi, que vive en Osaka (Xapón) e ao veciño de 2º, do 3º e do 5º G, sentíndonos, ás veces, como aquela que vai de punta en branco a unha voda e recoñece o seu vestido copiado por dúas ou tres convidadas máis; como quen fora de Inditex. Éche o que ten o deseño en serie: que está ao alcance de todos. Co de Nossa Sra. de Ikea, ¡Deus nos colla confesados!, somos un pouco máis “exclusivamente homoxéneos” e Silleda deixou de ser a capital do moble para seguir sendo un pobo que ninguén sabe moi ben onde nos queda. Non me toca opinar si todo isto é bo ou é malo, pero sentado escribindo no meu salón Made in Ikea, non deixo de pensar si todo isto é necesario ou non. Pero, Nossa Senhora de Fátima, confeso que eu peco coa de Ikea, porque son un mortal feble.
