Bye bye A Peneira

O artigo do post anterior foi o derradeiro que escribo para o xornal A Peneira. De feito, nin sequera vai ser publicado. Sinto despedirme deste xornal que apreciei durante tanto tempo desta forma, palabra, pero a miña sempre foi unha «Zona temporalmente autónoma» que trasladará o seu radio de acción a outros espazos seguindo o ditame das circunstancias. Acollo esta ruptura con sabor agridoce: doce e agradecida polo vivido e porque me anima a novos proxectos que tiña na despensa. E áceda e amarga polas circunstancias.
Foi en agosto de 2004 cando Antón me propuxo colaborar coa nova publicación local nunha columna mensual de opinión persoal. Sen ningún condicionamento, sen censuras nin restricións de calquera tipo. Despois de seis anos de colaboración ininterrompida debo dicir que aquela promesa foi comprida absolutamente, e que resultou unha experiencia moi positiva e gratificadora. Foi unha proposta que remata agora con máis de setenta artigos publicados en «Zona temporalmente autónoma» a cambio do agradecemento dos traballadores do xornal, dos parabéns ou críticas de tantos lectores cos que compartín impresións e conversas nas rúas do Porriño e da propia satisfacción persoal. Enfrontarme cada mes coa miña carilla en branco foi unha recompensa coa que me deleitei ás veces para denunciar, outras para reflexionar sobre cuestións diversas e moitas outras para tentar provocarlles ese necesario sorriso nos beizos falando das nosas cousas. Neste blog quedan todas aquelas horas de traballo, repito, desinteresado.
Naquel proxecto que comezou no 2004 foron sumándose colaboradores e traballadores, naquelas páxinas encontreime con Diego, con Juancho, con Amparo, co meu estimado David… aquela xeración de rapaces e rapazas do Porriño que coñecía dende pequeno e que agora tiñamos a oportunidade e a responsabilidade de comunicarlles. Pero tamén traballadores, para conseguir que A Peneira chegara ás súas mans cada mes de xeito gratuíto coa información da Louriña e moito máis. Eses traballadores veñen de comunicarme que Guillermo Rodríguez Fernández, director da Peneira, alegando problemas económicos, acaba de despedir á plantilla do xornal (3 traballadores contratados e 2 externos) despois de seis meses sen cobrar e sen pagarlles as indemnizacións que lles corresponden. Os problemas económicos non evitaron que o empresario contrate os servizos dunha nova plantilla para sacar á rúa novos exemplares dunha Peneira que xa non será A Peneira. Ou polo menos xa non será a miña Peneira. A dirección do medio de comunicación tampouco tivo a ben comunicarme nada deste tema despois de seis anos de colaboración coa súa empresa. E comprenderedes que, de calquera xeito, eu xa non podería colaborar cun xornal así. Na miña columna sempre tentei plasmar que hai determinados valores que están por riba de todo: o respecto aos demais, a honestidade, a xustiza que non é sinónimo de legalidade. A derradeira defensa deses valores é solidarizarme cos meus compañeiros e abandonar a miña relación co xornal.
Rescindo así o meu oficioso contrato nestas liñas, apenado pero agradecido, agradecéndolle a Antón, a Diego e aos demais traballadores do xornal o seu traballo e desexándolles sorte nas súas xustas reclamacións laborais por vía xudicial; trasladándolle aos meus compañeiros de columnas que foi un honor compartir páxinas con eles e agradecido aos meus lectores esperando que lles resultaran escandalosas e interesantes as miñas denuncias, participaran nas miñas cavilacións e propiciara as súas propias reflexións, fóranlles útiles os meus consellos e conseguira arrincarlles un agarimoso sorriso nestes malos tempos que corren nos que estamos a volver á selva e ao neanderthalismo. Nestes tempos de totalitarismo económico nos que hai que ser belixerante e alentar a acción directa. Enarbolar a bandeira negra.
Foi un pracer ofrecer as miñas palabras ás súas lecturas. Pagou a pena, e moito. De seguro nos encontraremos xuntos de novo. Con todo, lector ou lectora, despídome desta última carilla da Peneira con sincero agradecemento e cun agradecido punto e aparte

Cerquiña de todo

(Non publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 73– Ano VII –agosto, 2010)

A ver si estes canteiros acaban dunha vez por todas coas montañas para que corra algo de brisa no Porriño. Que non hai quen pare, caramba. Que levo un mes de romaría pola noite, na habitación, abre a ventá apaga o ventilador, aparta a saba da cama pecha a ventá, acende o ventilador, levanta, bebe, mexa, abre a ventá, blasfema, apaga o ventilador e pecha a ventá, o carallo. Que parece que vivo en Tombuctú. Chegando a mañá esperto morrendo co sono, abro a ventá do salón por ver se apaño algo de aire e entra a traizón por ela unha nube piroplástica de calor, e de sol, e de ruído, e de contaminación e de que sei eu. Camións para un lado, coches para outro, avións e trens e motores fumegantes. Dióxido de carbono e unha calor asfixiante. Calor sofocante. Quecaló. Asomo a cabeza para confirmar que ao Parque do Cristo nin chegaron as dunas nin os camelos, soamente catro ou cinco gorrións mareados, abaneando aletargados nas polas, e algún peregrino desfogado co mochilón repleto de paraugas, chuvasqueiros e calzóns largos de flanela pensando Me cajo na Wikipedia e na Lonely Planet, reflexionando o desinformado turista que veu a encontrarse consigo mesmo no «solitario camiño da Galicia máxica e verde» e acabou encontrándose con todo dios menos consigo, para culebrear por entre as medianas, dende o cemento aceitoso e quente do Polígono Industrial continuando polo asfalto ardente do arcén da estrada para Redondela.
Porque isto é estupendo. Ter o clima tropical das Rías Baixas e non ter nin ría para mollar as pernas. Non somos nin da Galicia interior dos mil ríos nin da refrescante Galicia costeira. Quedamos no medio, somos meridianos, das Rías Baixas debemos ter a altitude baixa e a calor. O bochorno. Maldito sol!, canto clamei por el durante os dez meses de inverno e agora como peja impasible toda a tarde na ventá do salón mi madriña, acristalado dende o teito ata o chan. E alí estou eu, botando crema protectora do 25 para axexar polo escaparate urbano do pisito, asfixiadiño, en calzóns, que nese percal máis parezo unha profesional do Barrio Rojo de Ámsterdam que un individuo porriñés sen tempo hoxe para achegarme a Patos e remollar o sentido. E dicirlles aquelo de que a auga ao principio está algo fría pero logo xa que non... Aquí non. Aquí de frío temos o Calippo de fresa e de lima, o Cornetto, o Frigodedo e Frigolouro, que debe dar frío para dentro porque para fóra non da. Ao contrario. Neses días no que o mercurio está en ebulición no termómetro, nesas xornadas nas que pensas en abrir a neveira, tirar cos iogures desnatados e probar a meter a cabeza dentro, non tes mellor idea que aquela de desprecintar a ventá do salón por ver si nos corre a brisa un pouquichiño. Pero a brisa non corre, que va, a brisa estará correndo por Patos co resto, digo eu, ou espera ata a noite para correr que vai máis fresco. Condenada. Alí fora non corre nada home. Que vai correr! Fai tanta calor que os lagartos arnales están facendo largos no Louro. E ti comezas a suar e a suar, e miras para Frigolouro e lees «Coren» e, palabra, que ás veces parece que me saen ás e pico e comezo a xirar e dar voltas e voltas no salón como se fora un derviche e me sinto un poliño asado visto a través do cristal, un poliño de Coren desplumado e viscoso cociñándose ao espeto no asador da Louriña. Cagoentó, tiven que facer algo necesariamente malo nunha vida anterior.
Consólame que non exista nada perfecto neste mundo. Nada. Ata Casillas ronca polas noites na cama e Sara Carbonero, mosqueada, despeluxada, pégalle co brazo e grítalle «Iker, mecagoentó!». Non se crean. Brad Pitt mete barriga nas fotos, e O Porriño tampouco lles é perfecto, que lle imos facer. Na Louriña temos moitas virtudes pero a climatoloxía non é unha delas, por iso aos turistas vémolos de paso. Aquí temos a industria, a pastuqui. Non somos nin os altos nin os guapos na pandilla da comarca pero somos os que pagan as copas. Os pagafantas da mancomunidade. Por supostísimo que temos moitas virtudes máis, por descontado: quedamos cerca de todo e somos boa xente que leva as cousas con filosofía neste braseado val medianeiro sen costa e con río lagarteiro. A ver si, polo menos, nos poñen tamén un parque eólico deses e nos corre algo de brisa, que aquí non hai quen pare.