Si señor, un inverno como deus manda, non se fala doutra cousa. E pase por nós, os galegos, tan expertos nas conversas sobre o clima que ver o parte do tempo na tele éche cousa sagrada, pero que todos os informativos empecen falando do tempo coa que cae en Gaza… non deixa de sorprenderme. Alí, todos eses reporteiros distribuídos por diferentes puntos da xeografía peninsular cajándose de frío co micro nas mans, dicíndonos que si en Burgos xeou pola noite ou si en Pamplona andan a botar sal polas rúas. As señoras patinando nos portais do edificio, e os señores tusindo coa gripe nos asentos dos centros de saúde. A xente envía fotos e todo “Aquí Mari Puri, dende Cáceres, envía unha imaxe do seu can medio morto de frío”. Non se fala doutra cousa. Os caprichos do clima son de interese nacional. O tema da crise foi arrasado polos mapas de isobaras. E coa cousa do cambio climático ben poderemos mandar os xeranios ao lixo e plantar uns percebes no balcón. Non me digan que o tema non ten futuro. Ben é verdade que esta climatoloxía convulsa que imos soportando nunha estación que xa nin era estación nin era nada, debe facernos sentir afortunados. A neve, o xeo e ese frío que fainos pasear polas beirarrúas encollidos, como si fósemos imitando a Chiquito de la Calzada – no puedorrrr -, podería interpretarse como un claro factor de cohesión social. Explícome. Coa cousa dos excesos climatolóxicos afondamos moitísimo máis na conversa con aqueles seres humanos que non chegando a “amigos” quedáronse en “coñecidos”. Socializámonos. Abrímonos aos demais.Xa me dirán vostedes si non soportaron esa incómoda situación de compartir o ascensor cun veciño do que apenas lle coñecemos o nome. Alí, os dous metidiños nun metro cadrado mirando o chan e contando os pisos que faltan. Si parece que non pasa o tempo. Unha situación difícil na que os dous habitantes do ascensor saben que é necesario falar, aínda que ningún arranca. Unha disposición que intimida, certamente. Cun inverno normal o roce non pasaría dos típicos “Ola”, “Bos dias”, e tate, disconnecting; sen embargo, cun inverno de tantas inclemencias un ten materia dabondo para estenderse, e pode darlle renda solta a unha conversa que por trivial e repetitiva non deixa de ser un pasiño no camiño da boa veciñanza. Aí lle mandamos un “Que frío, non?”, e xa está, xa temos conversa montada. Quedamos como dios.
Os expertos na materia, aqueles que poden chegar a establecer diálogo ata co Antonio Palacios da peatonal, memorizan toda a información meteorolóxica da tele para este tipo de situacións. Poden darche a media de temperatura de todas as capitais provinciais. Os portos de montaña pechados, os metros de neve en Baqueira-Beret. Poden facerche unha análise completa da situación. Estatísticas, previsións, contar os anos que pasaron sen que pasara o mesmo. Sen chegar a tanto, na molesta situación do ascensor, un debe ter algún dato adicional para subsistir: non vale con responder “Pois si, vai moito frío”, porque así estariamos asasinando unha conversa ao pouco de nacer: a resposta non aporta nada ao discurso e o veciño calará de súpeto. Pensará que somos uns bordes antisociais. Logo non nos queixemos de ser ignorados pola comunidade. Sexamos máis sociais, indiquemos, quizais, algo do tipo “Din que o martes xa se moderan as temperaturas” e teñamos unha cordial relación de veciñanza. Unha xeada a tempo pode ser unha oportunidade para fomentar a camaradería cos nosos concidadáns, para desenvolver novas relacións de amizade. Non se corte, sexa comunicativo, fale vostede do tempo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario