Mestres da vida

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 44 – Ano V –febreiro, 2008)

A adolescencia, amigo meu, éche unha enfermidade que se cura co tempo, porque nesta vida sometida á ditadura do reloxo todas as desgrazas son susceptibles de cambio e temos tendencia a deixalas atrás, como as sombras. Xa sabedes… a prolongación da vida de estudante, o retardo na incorporación ao mercado laboral, o dilatado proceso da independencia persoal foron quen de situar a nenez na vintena e converter aos trintaneiros en adolescentes, chegando coa adolescencia case case ata a crise dos corenta e desprazando o período da reprodución ata as fronteiras da menopausia. Andamos, meu amigo, co reloxo biolóxico algo desaxustado con respecto ao mundo, e non é de estrañar que cheguemos á vellez coa sensación de ter superado unha carreira de obstáculos. Sentímonos estresados porque non somos quen de coller as nosas etapas vitais a tempo, e cando conseguimos chegar á meta da vellez: de premio, unha patada no cu.
Neste vertixinoso ritmo de vida que nos marcamos, como nunha cadea de montaxe, parecemos pezas de usar e tirar. Parece que somos “útiles” socialmente ponlle vinte ou trinta anos; e xubilámonos, e a sociedade asígnanos entón a tarefa de ver películas de vaqueiros, ler o xornal e pasar o tempo fiscalizando as obras dos edificios. Se viñeran os extraterrestres, de seguro pensarían que a nosa especie supostamente “pensante” non debe ser tal si marxina aos individuos con máis experiencia e sabiduría á condición de “floreiros”. Pensa, esta sociedade, que os vellos “non se enteran”, quizais porque lle damos máis importancia á configuración do móbil que á capacidade de ser felices. Penso, porque non se explicaría que alguén que viviu, ponlle, setenta ou oitenta anos a súa vida non sexa quen de ensinarnos algo minimamente útil para as nosas. Ás historias dos avós dicímoslles “batallitas”, sen entender que toda historia de vida pode servirnos de bo ou mal exemplo, pero sempre é un exemplo. Facémoslle caso aos mestres, que nos ensinan matemáticas ou lingua, facémoslle caso aos compañeiros de traballo con máis experiencia, facémoslle caso á veciña do lado que nos descubre os tiquismiquis da calefacción central, e cando temos á nosa total disposición un ancián que nos pode ensinar como vivir mellor á nosa vida berrámoslle “¡Abuelooo, el Inistón!” e continuamos a ver a tele. Haberán de ser máis importantes os caprichos da nosa caldeira, digo, ou haberemos de vivir en tal grado de ignorancia como para pensar que os humanos cambiamos tanto nun par de xeracións que non valerá de nada aprender das experiencias precedentes. Non é tal. Se cadra, cambiando algunhas cousas por outras, no esencial as persoas buscamos o mesmo fai 4 ou 400 anos: o amor, a felicidade, a consecución de diversos obxectivos; ás veces fomos demasiado rápidos e ás veces pecamos de lentos, ás veces pasámonos de inconformistas e outras conformámonos con pouco; sufrimos todos a decepción, gozamos das ilusións, nacemos, crecemos e morremos todos e, en cada etapa da vida, tivemos as mesmas distintas impresións, os mesmos diversos sentimentos. Quen non sabe da Historia está condenado a repetila, dícese, e as vidas non son sino historias que se repiten consecutivamente no tempo, como unha mesma obra de teatro na que soamente cambiamos os actores. Andaremos logo, amiga miña, como perdidos na vida pois cada vez saberemos menos dela, volvendo a meter a pata aí onde a meteron os nosos maiores por non querer escoitalos, por non valorar os seus consellos. Tomaremos por resposta un ansiolítico. A caldeira niquelada e o vello increpado por estorbarnos na escaleira.

Avespados bispos

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 43 – Ano V –xaneiro, 2008)

“O laicismo conduce á disolución da democracia”, din os bispos en Madrid. O Vaticano, que sempre foi exemplo de Estado democrático (entendido pois como un estado teocrático, absolutista e misóxino), pretende darnos leccións de democracia despois de pasear a Franco baixo palio corenta anos seguidos. Xa, xa sei que falar disto é retrotaerme na historia, pero despois de que esa mesma xerarquía condene a Lei de Memoria Histórica por dividir aos españois e acto seguido leve a cabo a beatificación de 498 mártires da fe española, todos do mesmo bando na Guerra Civil, un xa non sabe que pensar. A xerarquía da Igrexa fala de concordia e tolerancia por un lado, e polo outro paga un medio de comunicación como a COPE no que máis dun energúmeno baixo o pretexto da liberdade de expresión adícase a radicalizar continuamente un sector da nosa sociedade.
Quizais, na Igrexa Católica, deberían ser os fieis quen elixiran aos seus sacerdotes e aos seus bispos, como nas democracias; quizais, os laicos non deberían ser tachados de antidemócratas en función da súa relixión ou ausencia dela, como nas democracias; quizais as mulleres non deberían ser marxinadas en función do seu xénero, como nas democracias; quizais, habería de xulgar aos colectivos que, como a Conferencia Episcopal, claman á desobediencia civil contra leis aprobadas no noso Parlamento; quizais a Igrexa, tan preocupada pola moral, tan preocupada pola sexualidade dos habitantes deste país, debería censurar dalgún xeito ao seu representante en Tenerife, o bispo Bernardo Álvarez, que falando da pederastia, indica tranquilamente “hai adolescentes de 13 anos que son menores e están perfectamente dacordo e, ademais, desexándoo. Incluso se te descoidas, provócanche”. Aí temos (por non censurar) a moralidade manifesta dos representantes desta institución, falando logo dos valores de familias que, por outra parte, eles teñen prohibido formar.
Os representantes da Igrexa dirían ante este artigo que eu critico aos cristiáns: non, eu critico aos representantes da Igrexa. Esa é a grande trampa que poñen sempre en práctica: tiran a pedra e esconden a man, refuxiándose logo entre a masa dos fieis, que para min merecen todo o respecto do mundo. Si vostede é católico, reflexione que eles din que tamén falan en representación súa. Falan de “ofensiva anticatolicista” cando escoitan críticas: pero o que pasa neste país é que moitos millóns de cidadáns estamos ata o carallo de que esta xente privilexiada ande a quentar os cascos e que cada vez que teñan un micrófono diante aproveiten para dicir outra burrada “chea de concordia e amor ao próximo”.
Eu non penso que a Igrexa como institución non poda opinar sobre o que lle pete, pero unha cousa é opinar e outra ben distinta tentar decidir. Que opinen os bispos, a pesar de que historicamente preocupábase máis por acender fogueiras debaixo dos que non opinaban como eles, ademais de marxinar a centos de sacerdotes dende América Latina ata a parroquia de San Carlos Borromeo de Vallecas que saltándose un chisco a súa ortodoxia pretenden facer unha Igrexa máis social e democrática que a Igrexa vestida de ouro e diamantes do Vaticano. A pesar de apoiar e beneficiarse de gran parte das ditaduras occidentais durante séculos ata hoxe en día. A pena é que lles fagamos caso, porque o que queren conseguir é crear ese nivel de crispación necesario para enarborar a bandeira de vitimismo, terxiversando e mentindo. Se Cristo levantara a cabeza, habíaos de escorrentar a todos como cando os mercaderes no templo.