“O laicismo conduce á disolución da democracia”, din os bispos en Madrid. O Vaticano, que sempre foi exemplo de Estado democrático (entendido pois como un estado teocrático, absolutista e misóxino), pretende darnos leccións de democracia despois de pasear a Franco baixo palio corenta anos seguidos. Xa, xa sei que falar disto é retrotaerme na historia, pero despois de que esa mesma xerarquía condene a Lei de Memoria Histórica por dividir aos españois e acto seguido leve a cabo a beatificación de 498 mártires da fe española, todos do mesmo bando na Guerra Civil, un xa non sabe que pensar. A xerarquía da Igrexa fala de concordia e tolerancia por un lado, e polo outro paga un medio de comunicación como a COPE no que máis dun energúmeno baixo o pretexto da liberdade de expresión adícase a radicalizar continuamente un sector da nosa sociedade.Quizais, na Igrexa Católica, deberían ser os fieis quen elixiran aos seus sacerdotes e aos seus bispos, como nas democracias; quizais, os laicos non deberían ser tachados de antidemócratas en función da súa relixión ou ausencia dela, como nas democracias; quizais as mulleres non deberían ser marxinadas en función do seu xénero, como nas democracias; quizais, habería de xulgar aos colectivos que, como a Conferencia Episcopal, claman á desobediencia civil contra leis aprobadas no noso Parlamento; quizais a Igrexa, tan preocupada pola moral, tan preocupada pola sexualidade dos habitantes deste país, debería censurar dalgún xeito ao seu representante en Tenerife, o bispo Bernardo Álvarez, que falando da pederastia, indica tranquilamente “hai adolescentes de 13 anos que son menores e están perfectamente dacordo e, ademais, desexándoo. Incluso se te descoidas, provócanche”. Aí temos (por non censurar) a moralidade manifesta dos representantes desta institución, falando logo dos valores de familias que, por outra parte, eles teñen prohibido formar.
Os representantes da Igrexa dirían ante este artigo que eu critico aos cristiáns: non, eu critico aos representantes da Igrexa. Esa é a grande trampa que poñen sempre en práctica: tiran a pedra e esconden a man, refuxiándose logo entre a masa dos fieis, que para min merecen todo o respecto do mundo. Si vostede é católico, reflexione que eles din que tamén falan en representación súa. Falan de “ofensiva anticatolicista” cando escoitan críticas: pero o que pasa neste país é que moitos millóns de cidadáns estamos ata o carallo de que esta xente privilexiada ande a quentar os cascos e que cada vez que teñan un micrófono diante aproveiten para dicir outra burrada “chea de concordia e amor ao próximo”.
Eu non penso que a Igrexa como institución non poda opinar sobre o que lle pete, pero unha cousa é opinar e outra ben distinta tentar decidir. Que opinen os bispos, a pesar de que historicamente preocupábase máis por acender fogueiras debaixo dos que non opinaban como eles, ademais de marxinar a centos de sacerdotes dende América Latina ata a parroquia de San Carlos Borromeo de Vallecas que saltándose un chisco a súa ortodoxia pretenden facer unha Igrexa máis social e democrática que a Igrexa vestida de ouro e diamantes do Vaticano. A pesar de apoiar e beneficiarse de gran parte das ditaduras occidentais durante séculos ata hoxe en día. A pena é que lles fagamos caso, porque o que queren conseguir é crear ese nivel de crispación necesario para enarborar a bandeira de vitimismo, terxiversando e mentindo. Se Cristo levantara a cabeza, habíaos de escorrentar a todos como cando os mercaderes no templo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario