Mestres da vida

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 44 – Ano V –febreiro, 2008)

A adolescencia, amigo meu, éche unha enfermidade que se cura co tempo, porque nesta vida sometida á ditadura do reloxo todas as desgrazas son susceptibles de cambio e temos tendencia a deixalas atrás, como as sombras. Xa sabedes… a prolongación da vida de estudante, o retardo na incorporación ao mercado laboral, o dilatado proceso da independencia persoal foron quen de situar a nenez na vintena e converter aos trintaneiros en adolescentes, chegando coa adolescencia case case ata a crise dos corenta e desprazando o período da reprodución ata as fronteiras da menopausia. Andamos, meu amigo, co reloxo biolóxico algo desaxustado con respecto ao mundo, e non é de estrañar que cheguemos á vellez coa sensación de ter superado unha carreira de obstáculos. Sentímonos estresados porque non somos quen de coller as nosas etapas vitais a tempo, e cando conseguimos chegar á meta da vellez: de premio, unha patada no cu.
Neste vertixinoso ritmo de vida que nos marcamos, como nunha cadea de montaxe, parecemos pezas de usar e tirar. Parece que somos “útiles” socialmente ponlle vinte ou trinta anos; e xubilámonos, e a sociedade asígnanos entón a tarefa de ver películas de vaqueiros, ler o xornal e pasar o tempo fiscalizando as obras dos edificios. Se viñeran os extraterrestres, de seguro pensarían que a nosa especie supostamente “pensante” non debe ser tal si marxina aos individuos con máis experiencia e sabiduría á condición de “floreiros”. Pensa, esta sociedade, que os vellos “non se enteran”, quizais porque lle damos máis importancia á configuración do móbil que á capacidade de ser felices. Penso, porque non se explicaría que alguén que viviu, ponlle, setenta ou oitenta anos a súa vida non sexa quen de ensinarnos algo minimamente útil para as nosas. Ás historias dos avós dicímoslles “batallitas”, sen entender que toda historia de vida pode servirnos de bo ou mal exemplo, pero sempre é un exemplo. Facémoslle caso aos mestres, que nos ensinan matemáticas ou lingua, facémoslle caso aos compañeiros de traballo con máis experiencia, facémoslle caso á veciña do lado que nos descubre os tiquismiquis da calefacción central, e cando temos á nosa total disposición un ancián que nos pode ensinar como vivir mellor á nosa vida berrámoslle “¡Abuelooo, el Inistón!” e continuamos a ver a tele. Haberán de ser máis importantes os caprichos da nosa caldeira, digo, ou haberemos de vivir en tal grado de ignorancia como para pensar que os humanos cambiamos tanto nun par de xeracións que non valerá de nada aprender das experiencias precedentes. Non é tal. Se cadra, cambiando algunhas cousas por outras, no esencial as persoas buscamos o mesmo fai 4 ou 400 anos: o amor, a felicidade, a consecución de diversos obxectivos; ás veces fomos demasiado rápidos e ás veces pecamos de lentos, ás veces pasámonos de inconformistas e outras conformámonos con pouco; sufrimos todos a decepción, gozamos das ilusións, nacemos, crecemos e morremos todos e, en cada etapa da vida, tivemos as mesmas distintas impresións, os mesmos diversos sentimentos. Quen non sabe da Historia está condenado a repetila, dícese, e as vidas non son sino historias que se repiten consecutivamente no tempo, como unha mesma obra de teatro na que soamente cambiamos os actores. Andaremos logo, amiga miña, como perdidos na vida pois cada vez saberemos menos dela, volvendo a meter a pata aí onde a meteron os nosos maiores por non querer escoitalos, por non valorar os seus consellos. Tomaremos por resposta un ansiolítico. A caldeira niquelada e o vello increpado por estorbarnos na escaleira.