Proxectos

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 58– Ano VI –abril, 2009)

Os humanos pasamos toda a vida facendo proxectos dos que moi poucos poderemos levar a cabo. Sometidos á necesidade do cambio, da evolución, do progreso constante. A nosa existencia non é máis que un grande proxecto, e quizais por iso cada neno que nace é visto como un “proxecto de vida”, e o humano, que non gaña todas as batallas ás que se enfronta, como un ser incompleto e inacabado. Cando as persoas non están sometidas á cousa da civilización a súa vida está condicionada polo rutineiro ritmo do día e a noite, das estacións do ano, do sol e da choiva; e as fases da súa existencia (adolescencia, matrimonio, descendencia…) repítense case identicamente e ao mesmo tempo en cada individuo: seguimos un ritmo natural que, como as plantas, florecen e xerminan cando toca. Daquela, os proxectos redúcense ao mínimo, porque tamén mínimas son as opción de cambio, as esperanzas de modificar a evolución das cousas. Hoxe as persoas nacemos cunha grande interrogante sobre a cabeza: ninguén podería dicir a onde iremos a parar, que seremos, en que nos converteremos. Somos pedras sen esculpir e así nos mantemos gran parte da nosa vida. Os milleiros de posibilidades que temos enfronte pasan necesariamente polo establecemento de proxectos, e a vida é tan absurdamente curta que moitos deles quedarán no camiño, ás veces tinguidos dun sentimento de frustración.
Un proxecta aprender algún idioma estranxeiro, viaxar ao Nepal, cambiar de traballo, montar o negocio que sempre quixo ter, irse a vivir á montaña, escribir un libro, facer ioga, estudar psicopatoloxía, converterse, cincelada a cincelada, nesa persoa que admiramos como modelo e que cada un de nós ten no seu interior: ese “nós” que queremos imitar a cada paso para sentirnos autorrealizados, para conseguir ser felices con palabras maiúsculas. Todos os nosos proxectos se encamiñan, dunha maneira ou doutra, a ese fin: a felicidade. Pero sempre nos atopamos cun muro diante en cada proxecto, construído cos recios ladrillos da rutina, da comodidade, das trabas morais, temporais ou materiais que temos que derrubar para chegar á nosa meta. E está ben que os nosos proxectos se atopen con muros, porque senón non serían retos que nos axuden a crecer como persoas, porque poucas cousas que se conseguen con facilidade merecen verdadeiramente a pena. Moitas veces nos quedaremos, pois, co noso proxecto escorréndose entre as mans.
Sen embargo, paréceme bastante logro de por si, alcanzar ese punto no que xa nos déramos detido no camiño, nos preguntáramos “Que é o que quero da miña vida?” e conseguíramos atopar respostas, construír proxectos arredor delas e ter a valentía de emprendelos con ilusión. Debemos preguntarnos sempre “Que quero?”, escoitar a nosa resposta máis sincera e atopar a forza de vontade que nos permita perseguir ese desexo. Aínda teremos problemas, pero xa estaremos en movemento e teremos a oportunidade de resolvelos. Ademais, os proxectos son como as viaxes, das que un pode gozar tanto do camiño como do destino. Todo, se non queremos converternos en plantas, levados en volandas pola vida por una rutina allea a nós, que quizais non nos faga felices. Aínda que ser planta, realmente, tampouco debe ser mala opción si podes vivir fóra da civilización.