(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 42 – Ano IV –decembro, 2007)
Chegando o Nadal, alzo a vista a Escandinavia para solicitarche o meu imposto revolucionario. Este ano fun máis ou menos bo – nesta vida, todo está suxeito a interpretación -, e por iso quería pedirche algo moi especial, un par de cousas, non para min – ves que non son egoísta -, senón para todos nós. Ti trouxeches do norte os peitos das suecas, para amosarse espidos nas praias dun pais de “toquillas” e “mojigatería”. Aquel exército de peitos nórdicos, orgullosos, viñeron en avións a un mundo no que as novas lavadoras se anunciaban como o garante da “liberdade” das mulleres. E aceleraron, aqueles peitos suecos que querían deixar de estar brancos, a nosa Transición política, social e mental. Non sei si saberás, que de aquí a uns meses temos nesta terra as eleccións, e como naquel tempo pasado, eu quería volver a pedirche algo de coherencia política, social e mental do norte para ir abonando o campo. Porque andan a pelexar aquí, a estas alturas, por ver quen baixará máis os impostos, e non che sei eu, Papá Noel, se será Rita a que manterá cheas as arcas do Estado ou quen vai ser.
Eu pídoche, como regalo nº 1, que subas os impostos nestas terras.
Eu pídoche, como regalo nº 2, que traias razón para administralos.
Todos, Papá Noel, miramos a Escandinavia envexando o seu Estado de Benestar, a calidade da educación, da sanidade, das infraestruturas, das pensións, das prestacións dos servizos públicos… o seu inmenso gasto social. Pero tamén sei que vós, os escandinavos, aceptades gustosamente uns impostos persoais moi elevados que chegan a máis do 50 %: porque sabedes que son razoables, porque entendedes que teñen unha relación directa co servizo estatal que recibides.
Neste Estado, o gasto público por habitante e o gasto público en temas sociais son dos máis baixos da Unión Europea. Pero é que neste pais, tamén se pensa que quen paga impostos podendo evitalo legal ou ilegalmente, é parvo. Tanto que periodicamente botan un anuncio onde se nos di que “Facenda somos todos”, por si a alguén se lle esqueceu. Os pais e nais queren mellores colexios, os automobilistas mellores estradas, os pensionistas pensións máis altas, todos queremos unha mellor sanidade… e todos queremos que baixen os impostos, é dicir: que teñamos menos cartos para financiar a educación, as estradas, as pensións, a sanidade. Quizais porque non percibimos de todo que os cartos que pagamos teñan unha relación directa co servizo estatal que recibimos. Quizais porque igual que se preocupan por dicirnos “Facenda somos todos”, deberían preocuparse porque as infraestruturas e os servizos públicos non tiveran os apelidos de políticos e partidos (“As autovías de Cuiña”, “Os pisos de Zapatero”, “As subvencións de tal partido”, “As liberdades sociais do outro”), parece que tentan, e moitas veces conseguen, dar como unha impresión xeral de beneficencia connosco, e iso confunde. Predican, aquí, que si se reducen os impostos aumenta o crecemento económico, pero non din que se terá que reducir o gasto público social, aínda máis. E eu non sei, Papá Noel, para que nos valerá tanto crecemento económico ás xentes do común – chegar ao posto número oito dos países enriquecidos custounos non poder chegar a fin de mes - se logo o Estado terá que ceder ás empresas privadas o prestamento dos servizos públicos, e deus nos colla confesados. Aínda máis.
Tráenos, Papá Noel, a coherencia política, social e mental da túa Escandinavia e líbranos de maior mal.
Chegando o Nadal, alzo a vista a Escandinavia para solicitarche o meu imposto revolucionario. Este ano fun máis ou menos bo – nesta vida, todo está suxeito a interpretación -, e por iso quería pedirche algo moi especial, un par de cousas, non para min – ves que non son egoísta -, senón para todos nós. Ti trouxeches do norte os peitos das suecas, para amosarse espidos nas praias dun pais de “toquillas” e “mojigatería”. Aquel exército de peitos nórdicos, orgullosos, viñeron en avións a un mundo no que as novas lavadoras se anunciaban como o garante da “liberdade” das mulleres. E aceleraron, aqueles peitos suecos que querían deixar de estar brancos, a nosa Transición política, social e mental. Non sei si saberás, que de aquí a uns meses temos nesta terra as eleccións, e como naquel tempo pasado, eu quería volver a pedirche algo de coherencia política, social e mental do norte para ir abonando o campo. Porque andan a pelexar aquí, a estas alturas, por ver quen baixará máis os impostos, e non che sei eu, Papá Noel, se será Rita a que manterá cheas as arcas do Estado ou quen vai ser.Eu pídoche, como regalo nº 1, que subas os impostos nestas terras.
Eu pídoche, como regalo nº 2, que traias razón para administralos.
Todos, Papá Noel, miramos a Escandinavia envexando o seu Estado de Benestar, a calidade da educación, da sanidade, das infraestruturas, das pensións, das prestacións dos servizos públicos… o seu inmenso gasto social. Pero tamén sei que vós, os escandinavos, aceptades gustosamente uns impostos persoais moi elevados que chegan a máis do 50 %: porque sabedes que son razoables, porque entendedes que teñen unha relación directa co servizo estatal que recibides.
Neste Estado, o gasto público por habitante e o gasto público en temas sociais son dos máis baixos da Unión Europea. Pero é que neste pais, tamén se pensa que quen paga impostos podendo evitalo legal ou ilegalmente, é parvo. Tanto que periodicamente botan un anuncio onde se nos di que “Facenda somos todos”, por si a alguén se lle esqueceu. Os pais e nais queren mellores colexios, os automobilistas mellores estradas, os pensionistas pensións máis altas, todos queremos unha mellor sanidade… e todos queremos que baixen os impostos, é dicir: que teñamos menos cartos para financiar a educación, as estradas, as pensións, a sanidade. Quizais porque non percibimos de todo que os cartos que pagamos teñan unha relación directa co servizo estatal que recibimos. Quizais porque igual que se preocupan por dicirnos “Facenda somos todos”, deberían preocuparse porque as infraestruturas e os servizos públicos non tiveran os apelidos de políticos e partidos (“As autovías de Cuiña”, “Os pisos de Zapatero”, “As subvencións de tal partido”, “As liberdades sociais do outro”), parece que tentan, e moitas veces conseguen, dar como unha impresión xeral de beneficencia connosco, e iso confunde. Predican, aquí, que si se reducen os impostos aumenta o crecemento económico, pero non din que se terá que reducir o gasto público social, aínda máis. E eu non sei, Papá Noel, para que nos valerá tanto crecemento económico ás xentes do común – chegar ao posto número oito dos países enriquecidos custounos non poder chegar a fin de mes - se logo o Estado terá que ceder ás empresas privadas o prestamento dos servizos públicos, e deus nos colla confesados. Aínda máis.
Tráenos, Papá Noel, a coherencia política, social e mental da túa Escandinavia e líbranos de maior mal.
