Profetas novos para problemas vellos: ou aínda que a mona se vista de seda…

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 33 – Ano IV –febreiro, 2007)

Al Gore, flamante vicepresidente estadounidense e flamante perdedor a presidente en beneficio de Jorgito Bush, preséntasenos como candidato ó Premio Príncipe de Asturias de Cooperación Internacional. Anda o amigo Gore a voltas polo mundo coa cousa de avisar contra “o cambio climático”, pasando de político a paladín do ecoloxismo mundial cunha vehemencia, e por que non, cunha presenza tal nos medios de comunicación (creando unha organización planetaria con certos tintes á Igrexa da Ciencioloxía) que parece que foi el quen se decatou do problema antes incluso de que durante décadas milleiros de científicos, colectivos e institucións estivesen clamando ante as portas pechadas da política. Non nos debe estrañar o tema nunha personaxe que hai tempo reclamou para si “ser o pai de Internet”, o que aínda hoxe provoca cachondeos e bromas varias na comunidade de internautas, tomando a risa as cousas. Porque si non tomaramos a risa as cousas poderiamos dicir que Al Gore non fixo absolutamente nada, e digo nada, contra o cambio climático mentres foi durante oito anos vicepresidente de EE.UU. Antes ben o contrario: o acordo de mínimos sobre emisións de gas de efecto invernadoiro coñecido como Protocolo de Kyoto é un acordo de mínimos debido exclusivamente ás presións que exerceron Clinton e Gore, que dende que chegaran ó poder no 1993 adicáronse a entorpecer sistematicamente tódalas negociacións internacionais sobre o cambio climático en beneficio das empresas multinacionais. Tanto que ó final, mira ti que cousas, nin sequera firmaron o Protocolo de Kyoto. Agora Gore pide que fagan os demais (e ogallá que o fagan, por outra parte, a pesar de Gore) o contrario do que el fixo, “donde dije digo, digo Diego”, e me levo un premio para casa. Máis ben paréceme a min que este político reconvertido a estrela mediática utiliza a caparuza do ecoloxismo como unha sorte de Cabalo de Troia para poder entrar de novo no hipódromo das carreiras ás presidenciais de EE.UU. que non puido gañar noutrora precisamente por non ser “animal mediático”. Persoalmente prefiro a Bush, que queren que lles diga, porque sendo os dous animais da mesma piara un é porco manifesto e outro quere pasar polo entrañable Babe, “el cerdito valiente”, empregando para o seu beneficio persoal un problema de tal envergadura como é o futuro da vida no planeta. Malo raio parta ós dous. As cousas teñen que cambiar, pero si o cambio está dirixido por este tipo de falsos predicadores non teremos un cambio verdadeiro, senón, como moito, unha “maquillada reciclaxe circunstancial”. O que me entristece é que o Premio Príncipe de Asturias de Cooperación Internacional perda caché: o ano pasado Bill Gates e poida que este Al Gore. ¿E que tal a ra Gustavo, o reporteiro máis dicharacheiro, para o Príncipe de Asturias de Comunicación?