Soamente se morre unha vez

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 6 – Ano I – novembro, 2004)

O único que nos fai iguais a tódolos habitantes deste planeta é que todos morreremos un día ou outro. Unha mañá estamos tan escarallados que non podemos erguernos da cama, chaman a un cura e oímos chorar a familiares e amigos nunha habitación contigua. Merda – pensamos -, tocoume hoxe. Cavilamos se realmente todo pagou a pena e facemos reconto do que conseguimos. Un televisor de 32 polgadas “dolbisurraun”, un coche novo que é a envexa dos veciños, unha fermosa casa na que traballamos ata onte, un chollo no que partimo-lo lombo corenta anos para pagar o televisor, o coche e a casa. Quizáis un traxe de Armani e unhas vacacións en Marina D´Or. Pode que nesa tesitura nos caia unha bágoa, tanto tempo perdido... Lembrámonos de pequenos, cando tiñamos tantos proxectos, tantas ilusións, tantas esperanzas, e dámonos de conta de que deixamos escapa-las todas sen saber nin como nin porqué. Un pensa que a vida ten que ser o conxunto de cousas coas que lograremos morrer cun sorriso na boca. ¿A qué estamos dispostos a renunciar para conseguilo?, ¿de verdade necesitamos gastar todo o noso tempo, esforzos e cartos en cousas que poida que non necesitemos, nin nos fagan realmente felices? Paremos o carro un momento, pensemos no camiño que estamos a percorrer, porque a mellor inversión posible é a propia vida. Calquera día nos toca sin realizar aquela viaxe que sempre quixemos facer.