Cando xogabamos ós trompos cos amigos...

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 8 – Ano II – xaneiro, 2005)

Ben é certo que os tempos cambian, afortunadamente, pero ás veces non son capaz de discernir se cambian para mellor ou peor. Se cadra foi o Nadal o que me puxo melancólico, pero tendo en conta que un non ten tantos anos de idade preocúpame o feito de mirar ós tempos da miña infancia con nostalxia. E comparalos con estes tempos que corremos e as infancias que creamos. Antes, logo do colexio, continuabamos a nosa educación na rúa, cos amigos, xogando a calquera xogo imaxinable, xogando xuntos a facernos maiores pouco a pouco; e aprendiamos tolerancia, integración no grupo, amizade, sociabilidade. Os nenos de hoxe pasan as horas de lecer en soedade, vendo a tele ou cos videoxogos que lles regalamos xogando a arrasar unha cidade calquera. E non é difícil aventurar que se a formación dos nosos nenos depende do violento heroe do videoxogo americano de turno, ou dos programas televisivos de prensa rosa e frikis por doquier, imos aviados meu. Logo nos extrañamos de que un rapaz colla unha escopeta e se leve por diante á familia e a medio barrio. Non me explico como puido pasar”, dirá a veciña do lado, en bata e zapatillas no Telediario Primeira Edición. E é que a educación, por fortuna, non remata na escola, nin consiste en deixa-lo neno diante dunha pantalla para que non de o coñazo. Ben se sabe que na actualidade todos temos moi pouco tempo, pero quen non teña tempo para darlle a mínima educación que se merece un fillo... que non o teña. Que teña un hámster, que xa nacen sabidos.