Duelo a garrotazos

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 21 – Ano III – febreiro, 2006)

Houbo un momento na historia, non sei cal, cando deixei de ser unha persoa para converterme nun dato. Son un número de conta e un número de teléfono; son unha cifra máis que se perde no mare magnum da masa social. Perdemos a nosa liberdade e a nosa independencia, o noso valor como seres humanos diferenciados e especiais, cando nos obrigaron a elixir un bando: eu son de dereitas ou de esquerdas, de Movistar ou Vodafone, do Barça ou do Madrid, de Kas laranxa ou Kas limón. Condolezza Rice deixouno claro un mal día: quen non esté conosco está contra nós. E nesa polarización galopante de pensamentos, vivencias e actitudes, imos perdendo a riqueza orixinal que nos concedeu a natureza para fundirnos en números, en bandos, en faccións das que non sabemos moi ben como e cando eliximos formar parte. As trinta mil tonalidades de gris perdéronse cando soamente podemos escoller na mesa carta branca ou carta negra. Se pretendo manterme á marxe son, para o neoliberalismo occidental, un herexe desclasado e marxinal mentres que para o islamismo fundamentalista seguirei sendo un infiel neoliberal do occidente. Se te mantés no medio serás inimigo de todos, e verás como che caen pedras dun lado e outro. Á maioría tócalle un bando sen saber moi ben o como e o porqué. Un, cando chega á casa despois da marabunta diaria, sinte que xa está canso de ter que loitar contra o traballo, contra a hipoteca, contra o xefe e os demais conductores, contra a domiciliación dos pagos para rabuñarlle catro duros ó mes á nómina como para ter que pensar nas razóns que poderían determinar pertencer a uns ou outros. Pertencer a alguén. Un déixase conducir cara o extremo ó que o leve o vento que máis sople, e, dende ese extremo, insulta e golpea, e déixase fundir coa masa que lle toque nun mundo no que os polos opostos non acaban de atraerse.