O Primeiro Mundo e a inmundicia das martinicas

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 12 – Ano II – maio, 2005)

O outro día estaba vendo a tele. Botaban nos informativos unha sorte de mercadillo que se celebraba alí polo Oriente Medio. Nel estaban grandes responsables e dignatarios mundiais cos petos cheos cos cartos da xente de a pé. Por outra parte estaban as grandes empresas de armamento do mundo, si, tamén as españolas. Esas empresas que poden estrangular a calquera goberno do “Terceiro Mundo” para que comece unha guerra inútil co único afán de gañar cartos. E alí estaban os caciques da África, e os dictadores de Asia, e os déspotas da América Latina e máis dun cabrón do “mundo occidental”.Éche a hostia, porque resultaba curioso que nun mesmo “stand” puideran estar xuntos os dous dictadores enfrontados dun país da África en guerra mentres o responsable da empresa norteamericana Colt lles comentaba, sostendo un lanzagranadas nas mans, que podía fabricar tantas armas como aqueles dous elementos puideran comprar, mentres os dous asentían coa cabeza gratamente sorprendidos. Os dous aínda puideran estar aloxados no mesmo hotel de cinco estrelas e, se me apuran, aínda puideran cear xuntos aquela noite - porque a guerra non é escusa para escusar as boas costumes e a axeitada educación, queiras que non ambos eran paisanos. Logo viume á testa a imaxe do seu pobo, desa xente que enche de cartos os maletíns que cadanseu portaba na man dereita, a xente que morre de fame e que en moitos dos casos están obrigados a asasinar os seus concidadáns con aquelas armas que o ianqui traxeado estaba disposto a verder (“tantas como puideran comprar”... non deixa de ter a súa gracia). Non sei... logo pensei no momento en que un daqueles cans gañe a guerra, ou bote do poder ó outro, e marche logo ó estranxeiro, quizáis a Marbella, a vivir coma un rei o resto da súa vida grazas ás subvencións de occidente mentres o contrario se dispón a consolidar o seu propio poder tiránico. Non sei... seguramente a empresa Colt, ou Santa Bárbara - e por derivación os nosos gobernos -, comecen a arengar a otro cacique nativo para que se levante en armas contra o seu primeiro cliente. Vaia, cambio de canal e vexo a milleiros de líderes mundiais enchéndose a boca coa palabra PAZ, palabra que se vende ben, pero que co seu sacrificio gañamos moitos cartos nós os occidentais, sí señor.