Con vitaminas A, B, C e CHE

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 16 – Ano II – setembro, 2005)

Estoume quedando atrás. Definitivamente. Cada vez que acendo a tele e me poño a ver anuncios, alguén non deixa de recordarme que son un maldito desgraciado. Vexo ás mulleres de Corporación Dermoestética... – sabendo que nunca as terei se non boto tres tipos de crema - e póñome a pensar en dar unha ducha fría: pero alí sempre me aparece a do xampú Herbal de “toda unha experiencia sensual” e así non imos a ningunha parte. Que non me dou concentrado, que tremo cada vez que penso o día en que, para vender as Gillette, aparecerá unha muller rasurándose o pubis. Porque agora xa non basta tampouco con pasarlle un auga á ensalada: tes que botarlle Amukina. E pensas que, despois de todo, gastar cinco minutos en facer unha ensalada é perde-lo tempo podendo seguir vendo anuncios mentres se fai un polo no microondas en tan só dous minutos e medio; total, se Ferran Adriá acabou facendo patatillas... Os nenos ven a Micky Mouse nos debuxos e logo comen a súa cara empantanada na mortadela nunha sorte de canibalismo; e a irmán concienciada explícalle ó pequeno que para ser moderno, o Cola-Cao lévase en botella nas excursións polo monte. Co da mutación xenética, o de “a miña vaca da leite merengada” pasou o plano da Historia Friqui Contemporánea, e agora, teño unha vaca que por un teto da leite desnatada, por outro café descafeinado de sobre con Sacarina e por outro bota cremosa con “isoflavonas de la soja”. Pero da igual, porque se non tomas Danao non almorzaches un carallo. Chamo a Cofidis e antes de colga-lo teléfono regaláronme 3.000 euros para pagar a primeira das 300 letras do novo colchón Flex (zzzzzzzzzzzz), e Caja Madrid deixou de ser caixa para converterse nunha ONG que só pensa en salva-la natureza. Endesa non contamina, que va, Endesa ultimamente fala co noso irmán Planeta Terra por ver se nos pasa enerxía, e cando pagamos os intereses do crédito hipotecario en Caja Duero sentimos como un relaxante baño no río. Se quero lavar a roupa, soíño e tranquilo, aparece unha muller do futuro na miña cociña para venderme un deterxente da hostia, e eu, como si fose a cousa máis normal do mundo, pregúntolle se tamén saca as manchas do tomate frito… e das babas que me caían no xersei de Zara logo de almorzar co LSD que algún cabrón, penso eu, me botou no Danao pola mañá. Pensabas en acada-la felicidade... se resulta que cun Donuts xa vai todo OK, tío.