(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 40 – Ano IV –outubro, 2007)
Estamos tan acostumados a que os políticos mintan e terxiversen, tan acostumados a unha clase política propia dunha república bananeira, que moitos chegan ata o límite de votar a xente na que non confían porque “mellor que rouben estes a que rouben os outros”. A clase política que nos toca, especialmente nas súas altas esferas e no caso dos supostos “comunicadores” dos grandes partidos, é tan patética que hai tempo pasou a ser noxenta. Houbo épocas de grandes políticos: pero pasaron os tempos dos políticos de estado para deixar paso aos cantamañanas da verborrea. Unha cousa é que se practique a demagoxia como norma en beneficio exclusivamente propio, do partido, pero cando alguén pretende enfrontar en dous bandos á poboación dun estado cun pasado recente tan negro, merecería ser inhabilitado de por vida para o exercicio de calquera cargo público. Debería ser tratado como inimigo público. Andan estes tipos a tirarse no noso nome as bandeiras e as nacionalidades á cara de forma tan nauseabunda, que o que realmente fan é emborrallalas, fomentando unha especie de crise da identidade nacional e rexional e da concordia na sociedade creada exclusivamente nos despachos políticos e potenciada por uns medios de comunicación tan repugnantemente partidistas, tan repulsivamente pouco obxectivos, que un día fannos crer que comezan a morder todos os cans perigosos do país e ao día seguinte métennos nun estado prebélico. Quen bote un pé ao freo e mire atrás, observará que esa suposta crispación que parece que temos na actualidade non existía fai pouco tempo, e si existe nestes momentos é porque levantámonos cada mañá e somos bombardeados, excitados e exhortados con declaracións e manifestacións nos medios de comunicación, a través de noticias traballadas e manipuladas para que tomemos partido por un determinado bando. Para que escollamos o bando dun determinado partido. Metendo medo. Pero iso, chegando a determinadas alturas, é pasarse da raia. Tendo como norma o respecto ás ideas dos demais, persoalmente non creo nin en bandeiras, nin en himnos, nin en patrias, porque normalmente son esas as palabras coas que enchen a boca as súas señorías antes de comezar a próxima carnicería, e iso algo quererá dicir. Pero respecto totalmente as ideas e os sentimentos dos demais no tocante mesmo ás bandeiras, aos himnos e ás patrias, porque eu son “demócrata”, ese término tan mascado e tan mal empregado últimamente que significa non soamente ter o dereito de elixir senón tamén o deber de aceptar as decisións da maioría, aínda que non gusten. A cousa da Democracia vai por aí. Isto non quita que poidamos exercer a crítica e cambiar as cousas, mesmo as leis, mesmo a Constitución (ese texto que dedica un capítulo enteiro dos dez que ten para a súa reforma), mesmo a forma do Estado pasando dunha monarquía a unha república ou a unha sociedade sen ánimo de lucro ou unha comunidade de veciños ou a unha pandilla de colegas, se así o quixera a maioría; pero quen vaia pola vida enarbolando o carallo da guerra civil como estímulo ou resposta, que se retire. Este pais xa tivo demasiados mesías. Estamos no 2007, maduren un pouco, sexan un pouco máis dignos. E postos a dicir, si se aplicara ao pé da letra a tan famosa Lei de Partidos Políticos penso que non quedaría un sen ilegalizar, o que quizais fora en grande beneficio para todos nós: os cidadáns aos que supostamente serven, e non á inversa.
Estamos tan acostumados a que os políticos mintan e terxiversen, tan acostumados a unha clase política propia dunha república bananeira, que moitos chegan ata o límite de votar a xente na que non confían porque “mellor que rouben estes a que rouben os outros”. A clase política que nos toca, especialmente nas súas altas esferas e no caso dos supostos “comunicadores” dos grandes partidos, é tan patética que hai tempo pasou a ser noxenta. Houbo épocas de grandes políticos: pero pasaron os tempos dos políticos de estado para deixar paso aos cantamañanas da verborrea. Unha cousa é que se practique a demagoxia como norma en beneficio exclusivamente propio, do partido, pero cando alguén pretende enfrontar en dous bandos á poboación dun estado cun pasado recente tan negro, merecería ser inhabilitado de por vida para o exercicio de calquera cargo público. Debería ser tratado como inimigo público. Andan estes tipos a tirarse no noso nome as bandeiras e as nacionalidades á cara de forma tan nauseabunda, que o que realmente fan é emborrallalas, fomentando unha especie de crise da identidade nacional e rexional e da concordia na sociedade creada exclusivamente nos despachos políticos e potenciada por uns medios de comunicación tan repugnantemente partidistas, tan repulsivamente pouco obxectivos, que un día fannos crer que comezan a morder todos os cans perigosos do país e ao día seguinte métennos nun estado prebélico. Quen bote un pé ao freo e mire atrás, observará que esa suposta crispación que parece que temos na actualidade non existía fai pouco tempo, e si existe nestes momentos é porque levantámonos cada mañá e somos bombardeados, excitados e exhortados con declaracións e manifestacións nos medios de comunicación, a través de noticias traballadas e manipuladas para que tomemos partido por un determinado bando. Para que escollamos o bando dun determinado partido. Metendo medo. Pero iso, chegando a determinadas alturas, é pasarse da raia. Tendo como norma o respecto ás ideas dos demais, persoalmente non creo nin en bandeiras, nin en himnos, nin en patrias, porque normalmente son esas as palabras coas que enchen a boca as súas señorías antes de comezar a próxima carnicería, e iso algo quererá dicir. Pero respecto totalmente as ideas e os sentimentos dos demais no tocante mesmo ás bandeiras, aos himnos e ás patrias, porque eu son “demócrata”, ese término tan mascado e tan mal empregado últimamente que significa non soamente ter o dereito de elixir senón tamén o deber de aceptar as decisións da maioría, aínda que non gusten. A cousa da Democracia vai por aí. Isto non quita que poidamos exercer a crítica e cambiar as cousas, mesmo as leis, mesmo a Constitución (ese texto que dedica un capítulo enteiro dos dez que ten para a súa reforma), mesmo a forma do Estado pasando dunha monarquía a unha república ou a unha sociedade sen ánimo de lucro ou unha comunidade de veciños ou a unha pandilla de colegas, se así o quixera a maioría; pero quen vaia pola vida enarbolando o carallo da guerra civil como estímulo ou resposta, que se retire. Este pais xa tivo demasiados mesías. Estamos no 2007, maduren un pouco, sexan un pouco máis dignos. E postos a dicir, si se aplicara ao pé da letra a tan famosa Lei de Partidos Políticos penso que non quedaría un sen ilegalizar, o que quizais fora en grande beneficio para todos nós: os cidadáns aos que supostamente serven, e non á inversa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario