Por marcha nupcial a Gloria Gaynor

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 14 – Ano II – xullo, 2005)

Que unha persoa pense que a palabra “matrimonio” non pode significar a unión entre dúas persoas do mesmo xénero sexual, paréceme ben. Asisto asombrado a unha súbita preocupación nacional pola precisión terminolóxica, a un profundo interese pola Gramática e a Literatura, e iso sempre está ben. Agora si, gustaríame que nos deixaramos de caralladas e falaramos en prata. Porque a maioría dos que empezan o discurso dicindo “Eu non estou en contra da homosexualidade, pero...” precisamente están declarando a súa postura contraria á homosexualidade. Non vou dicir que no século XXI, e despois do que levamos percorrido, pensar que a homosexualidade é unha “patoloxía”, e que a vida dunha persoa esté deterrminada por si prefire dar por diante ou por detrás é unha “burrada” en maiúsculas (vaia, mira ti, xa o dixen), porque me importa un carallo o que pensen as persoas que pensen iso se en xogo está o respecto ás liberdades fundamentais dun humano, como é o poder vivir en amor e formar unha familia. Si, señor@s, unha familia, porque as “familias de homosexuais”, por moito que lles desgusten, son tamén familias, e os séculos de historia que levan existindo na práctica así o amosan.A única diferencia é que un neno criado por homosexuais ten a estúpida tendencia de ser máis tolerante que os demais (e quen diga o contrario, por favor me poña diante calquera estudio científico, estatística ou caso de andar por casa que o demostre); e ser “tolerante”, polo visto, é un vicio e un pecado moi grande, parece ser, e non hai máis que observar algunha que outra manifestación que agora non ven ó caso. Por certo, tamén me gustaría que antes da celebración dun “matrimonio heterosexual” se solicitase un certificado do Psicotécnico, á máis de varios estudos científicos sobre o matrimonio en cuestión, dado que estou canso de ver familias esnaquizadas, nenos malcriados, maleducados, abandonados e ninguneados polos seus pais; pais e nais, quero dicir neste caso. E para comprobalo, non fai falla ningunha estatística, porque todos o sabemos. E esas “familias heterosexuais” seguen criando como coellos co beneplácito desta sociedade benpensante. Falemos claro dunha vez, porque a min tamén me preocupan as cuestións da Gramática: non teman, señor@s, non teman, a homosexualidade, a diferencia da sarna, non se pega co roce.