Matrix

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 19 – Ano II – decembro, 2005)

O director do Medialab do Instituto de Tecnoloxía de Massachussets, Nicholas Negroponte, ven de anunciar recentemente a creación de ordenadores persoais cun ínfimo custe de 100 $, destinados principalmente ós países en desenvolvemento, co fin de paliar a enorme brecha tecnolóxica entre o “primeiro” e o “terceiro” mundo. Lonxe de interpretar este negocio como unha labor “filantrópica” polo ben da humanidade (a estas alturas…), o certo é que a ONU xa se postulou totalmente a favor da iniciativa, e máis de cincuenta países dos máis pobres da terra anunciaron o seu profundo interese polo avance tecnolóxico, vendo nel unha luz ao final do túnel. Non é de estrañar: na actualidade se non tes acceso a Internet non tes acceso ó mundo, e a ONU continuamente expresa que o dereito de acceso a Internet (= comunicación) é outro dereito fundamental do home. Craig Barret, presidente da empresa informática Intel, critica duramente a proposta, acusando o aparato de “cacharro” dado que non ten todas as funcionalidades dun PC ó uso. Indiquemos, pola nosa conta, que o “cacharro” non ten procesadores Intel, os máis populares do planeta; popularidade que fai que Intel tivera no último trimestre de 2005 uns beneficios de 10.600 millóns de dólares. Incorporan tamén software libre, e aí nos doe outra vez porque non hai cartos que gañar. Cunha sinxela ecuación matemática poderiamos comprobar que Craig Barret pretende sacrificar un dereito fundamental da humanidade polo aumento das súas ganancias empresariais, e sendo como é colaborador incondicional do “filantrópico” goberno estadounidense non sería de estrañar que o conseguise. Nada novo: no 2005 morreron 3 millóns de persoas por causa do SIDA, sobre todo nos países pobres, que non teñen cartos para pagar os carísimos medicamentos gravados por patentes desorbitantes que enriquecen as arcas das grandes corporacións farmacéuticas. Nada novo. Na recente reunión da Organización Mundial do Comercio, en Hong Kong, reúnense os gobernos públicos do mundo pagados cos nosos cartos, e coma os mercaderes do templo na época de Susito (Bo Nadal!), reparten para os máis ricos dos gobernos privados os despoxos da carne dos máis pobres.