Xeneralísimo Mena

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 20 – Ano III – xaneiro, 2006)

O xeneralísimo Mena ameaza a 43 millóns de cidadáns dun país con roubarlles a súa liberdade e non é inmediatamente expulsado do exército con deshonor e encarcerado no acto. O xeneral Mena ameaza claramente cun golpe de estado do exército cando a eles lles saia do carallo e o único que pasa é que se nos pasa á reserva dous meses antes do previsto, dous meses máis rascándoa mentres cobra un soldo que moi poucos españois poden ter o luxo de cobrar. Os españois... os ameazados por el, os que pagamos o seu salario, mercamos as súas armas, dámoslle a súa función e lóxica como militar e agachamos a orella cando personaxes da súa condición nos avisan “ojo, a ver si os vamos a tener que correr a hostias”. É, nestes momentos, cando un como que esperta dun soño e comeza a cerciorarse de que non son os cidadáns deste país os que o gobernan senón soamente co permiso dos señores de uniforme. “Liberdades e cambios ata onde queramos nós”, aí estamos, con dous […], viva a democracia representativa; “descoidade, obrigarémosvos a facer o que é mellor para vós caia quen caia”, tela mariñeira. É, nestes momentos, cando un cercioráse de que dende a “transición” - así, entre comiñas como debe ser - o perigo máis grande que correu este país de perder as liberdades que se conseguiron non foi por mor de Al-Qaeda, nin por ETA, nin por o Estatut de Cataluña: foi pola tentativa de golpe de Estado do 1981 confabulado, precisamente, entre parte da Garda Civil e do exército. ¿Pero quen se cree esta xente que son? ¿Quen lles encargou a tarefa a estes mozalbetes de uniforme de defendernos de nós mesmos? ¿A quen din representar e con que dereito son eles os encargados de representalos? Deixémonos de historias, ¿vivimos nunha democracia ou non vivimos nunha democracia?, porque se xogamos haberemos de xogar todos ó mesmo xogo. Parece que esta xente ten o dereito de vivir nun país independente dentro desta España que no século XXI aínda treme pensando no ruído de sables nos cuarteis. Dacordo que a de Mena pode non ser unha opinión xeneralizada entre o exército, pero cando un home con tanto poder como o xefe da forza terrestre do Estado di á luz pública cousas coma esas e tantos asenten coa testa, quere dicir que, primeiro, hai alguén por riba del coa mesma idea, e, segundo, coincidiremos en que tampouco é un caso tan illado como nos queren vender.