Americano, te saludamos con alegría

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 23 – Ano III – abril, 2006)

Volveunos a pasar o señor Marshall por diante sen pena nin gloria. Os galegos temos o vicio de protestar soamente cando o cu doe a máis non poder, e mentres tanto, baixamos os pantalóns, poñémonos a catro patas e xiramos a testa de cando en vez para pedir, mentres nos cae unha bágoa polas meixelas, que nos boten un pouco máis de vaselina. Pasa o tempo e Galicia ten a honra de converterse na comunidade máis solidaria do estado. Viu Mr. Marshall e díxonos que tiñamos un grande potencial en enerxía eólica, e nós enchemos o peito mentres os nosos montes ían crucificándose con aeroxeneradores eléctricos que se construían fóra, con xente de fóra, con empresarios de fóra e con impostos que se pagaban fóra. Mentres, a nós quedábannos as expropiacións, a contaminación ambiental e paisaxística e a “honra” de converternos na sexta potencia mundial en producción eólica. Din que a partir de agora (¿a partir de cando? se o pastel xa foi repartido fai tempo) ímonos quedar dun 10 a un 30 por cento das ganancias (é dicir, un 10 por cento). A ver si é verdade. Un xa borda de tanto crer. O País Vasco, que en enerxía non representa un carallo do total do estado, percibe dende o comezo un 50 % das súas ganancias. Nós, que somos a terceira comunidade máis pobre e a que proporcionamos ó estado a cuarta parte da enerxía total que produce, aínda non chupamos un can. Os vascos e os cataláns si que saben: gustaríame saber a mín quen mantén a quen se sempre se pagasen os cartos alí onde se producen. Pero quen non chora, non mama: así están as cousas. E nós soamente choramos cando a merda nos chega ata o pescozo. De aquí a pouco, os ricos murcianos e valencianos chegarán coas súas tuberías ata as nosas fronteiras para pedirnos, solidariamente, claro, un pouquichiño de auga porque xa saben que a nós de filántropos non nos gaña ninguén. Os nosos ríos escarallados coas máis de 300 minicentrais que temos que soportar, os nosos bosques escarallados cos máis de cen parques eólicos que temos que sufrir, o noso aire escarallado coas centrais térmicas máis contaminantes de Europa que temos que respirar, e nós, escarallados a máis non poder. Dicía Castelao que “a nosa vaca ten o pesebre en Galicia e os tetos en Madrid”, pero tamén é verdade que Castelao, aquel señor que vivía entre Badaxoz e Bós Aires, morreu fai máis de 50 anos, e nós temos que seguir a dar leite.