Este rapaz está tolo

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 22 – Ano III – marzo, 2006)

Este rapaz está tolo, comentábame alguen nun deses momentos nos que ves a televisión sinxelamente porque ten luz e as cousas, no seu interior, se moven. Unha interxección que me sacou do meu estado de aletargamento progresivo e casi fai que me atragante cunha cervexa barata do Lidl. Oh, carallo, pensei. E logo está tolo por que? O rapaz en cuestión un bo día mandara todo a tomar polo cu e adicábase ó soberbio exercicio de vivir e ver mundo; sen traballo e sen cartos, sen ambicións e sen preocupacións. Unha persoa desas que soamente deixan detrás a pegada das botas e que por desvelo soamente sofren a elección de camiñar cara o norte ou cara o sur. Acendín un pito e pensei que se neste mundo hai alguén tolo, somos nós e os que son como eu. Os que, tendo opcións, transiximos e aceptamos, e pasarán media vida traballando para gastar os poucos cartos que den apañado no pouco tempo que lles quede para disfrutalos. Os que traballan para poder seguir traballando e morren cunha sensación de fraude nos beizos. A xente das hipotecas e da vida solucionada sempre e cando parte da nómina sexa depositada no banco, coma un tributo ós novos deuses que nos conceden unha satisfactoria explicación do mundo a un 6 % TAE. Os que se arrastran polo mundo rodeados de mentiras, e sábeno, e continúan a xogar a ser actores dramáticos de reparto. A xente que vive e morre e non sabe nin por que vive, nin por que morre. Os que se preocupan máis de pensar na vida que en vivila. Nós, a caste dos que botan a sábana por riba cando as pantasmas invaden a nosa habitación nas eternas noites en vela. Nós, os descastados existenciais. A tolemia nunha vida deshumanizada, desnaturalizada, é a mellor forma de cordura nun mundo que cada vez, e en maior medida, xoga a estar durmido. Nun mundo desmondado como unha laranxa espida.