Pablito… sálete del agua

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 39 – Ano IV –setembro, 2007)

Rematounos outro verán normalmente anormal aos que nos iremos acostumando coa climatoloxía dos clorofluorocarbonos. Rematoume para repouso da miña pel calcinada, para sosego do meu fígado castigado por tantas cañas nas terrazas, para fortuna da miña conta bancaria mortificada de tanto cámping e tanto jolgorio na terra na que se celebran todas as festas xuntas cando sae o sol catro días. Rematoume o verán canso xa de tanta empanada e tortilla, de tanto bisté rebozado e de escoitar tantas veces que a auga das nosas praias, á que lle falta un grao para chegar ao punto de conxelación, “ao principio non, pero logo está moi boa”. Botarei de menos pretender estar tranquilo na area, lendo esa literatura lixeira do verán, mentres ao lado alguén berra a gorxa partida “¡Pablito, te he dicho cienes y cienes de veces que te me salgas del agua!, ¡sa-le-té!”. Esa posibilidade de achegarse, por defecto, ata a praia cando un ten que romperse tanto a cabeza no inverno para contestar á pregunta “¿Que podemos facer?”. Nada, neste recuncho da terra no que o inverno se prolonga por nove meses ao ano, parece incrible que todas as posibilidades parezan concentrarse en catro días que sae o sol. Pero aínda así botarei de menos ulir o frescor da alborada, levantar a persiana e sorrir con optimismo ante outro novo día cheo de posibilidades, rematar o día con Rosalía, tomando unha cervexa fría na miña terraza, que segundo un amigo, é máis tirando a balcón. Non me gustan as despedidas, e para a xente coma min, que prefire coller as vacacións cando fai sol noutro sitio mentres neste chove, ten certo grao de desencanto observar como as persoas se van para volver con síndromes postvacacionais e voracidade por comprar nos quioscos todo tipo de coleccionables. Hibernamos, neste recuncho da terra no que o inverno se prolonga por nove meses ao ano hibernamos, e non sería de estrañar que algún engominado puidera achacarnos que “non optimizamos o tempo” como é debido. Ánimo, amigos e amigas, todos botaremos de menos platicar bizantinamente sobre cales son os que pican e cales non ao redor dunha tapa de pementos de Padrón, pasear ás once en camiseta, ignorar a televisión e durmir na cómoda postura de “pelota-picada”. De seguro que Pajares e Esteso poderían afirmar que o bo que ten o inverno é que se durme todas as noites cunha nórdica. Pero, chistes á marxe, resignación: aquí a norma é a choiva e o mal tempo, e o verán ven sendo unha sorte de accidente meteorolóxico que, como os pementos de Padrón, ás veces pica e outras non. Se cadra deste ano non picou bastante, pero si non queremos ver as nosas terras asaltadas por exércitos de turistas, si non queremos soportar unha costa de cemento dende A Guarda ata Viveiro, deixémolo estar. Porque leis e PXOUMS a un lado, mentres caia unha choiva de cando en vez nos nosos veráns normalmente anormais, estaremos a salvo de batallóns de escavadoras e formigoneiras, de convertermos noutra Costa do Sol que ben poucos apetecerían. Máis vale vivir só que mal acompañado, e si nos din que o futuro de toda rexión pasa inescusablemente polas costas bordadas de dúplex e os chiringuitos de praia, apaga, e ímonos. E se ten que chover, que chova, a mares, que por algo a costa galega é verde, e a Costa do Sol é gris cementosa e amarelo desértico.