Unha vida dende Varsovia a Chittabong

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 34 – Ano IV –marzo, 2007)

Luisa M. tamén caeu. Unha pena. Lémbrome dos primeiros e-mails que nos intercambiabamos: ela era unha poetisa sevillana que andaba a facerlle as beiras ó vodka polaco mentres pululaba dunha beira a outra de Polonia, tentando montar unha empresa de importación de ámbar. Eu era un escritor novel, que non Nobel, e acababa de exportar das miñas mans un libro que caera nas súas. Non deixou de resultarme curiosa a imaxe desa muller, dando voltas polo Leste entre vodka e facturas, pasando as noites entre as sabas de psicanalistas (éravos unha cousa que non podía evitar) e os meus relatos. Luisa M. apostaba sempre unha botella de Bols a que nunca caería nos prácidos brazos da vida cómoda e prefixada, no normal, no típico, nos marcados carreiros do modelo de vida occidental. Pero Luisa M. tamén caeu, e sinto pena. Despois de moito tempo recibín fai pouco un e-mail dende Bangladesh: Luisa M. andaba a voltas cun cargamento de soia en Chittagong, e lin que conseguira esquivar tódalas balas coas que un ex – ministro, alá pola rebelión do 17 de xaneiro, pretendía encher as rúas dese país. Luisa M. celebrouno cunha botella de “morte branca de 40º”, e ata aquí todo na súa excéntrica normalidade. Pero Luisa M. comentábame acto seguido “Cato, he abandonado la literatura por los millones de dólares, me he vendido suciamente a los valores del mercado continuo, los commodity y la banca suiza”. Confesaba que era a raíña da noite con menos glamour do que un puidera imaxinar, a pesar de gastar unha pasta en cremas de Chanel e Opium, a pesar de xurar que se sentía a muller máis vella do mundo, sabedora de que hai engurras que non se poden alisar. A pesar de saberse derrotada pola forza das circunstancias. Tiña por certo que o vodka polaco, barato e corrupto, queimáballe os tacóns, e agora sinte que leva uns zapatos demasiado caros como para poder brindarllos a unha noite de copas, pero eu prefería á Luisa M. de antes. Nunca souben moito dela, pero quedo coa idea de que antes era unha feliz poetisa sen cartos e agora é unha empresaria con cartos e infelicidade que se deixou levar pola corrente. Ímonos adaptando á vida que nos toca, pero desgrazadamente ás veces fáltanos a vontade para adaptar esa vida a nós mesmos, moldeala ó noso gusto como se fora unha escultura en terracota. Luisa M. antes vivía como lle daba a gana e viaxaba levando ás costas o seu ámbar: agora viaxa detrás dos cargamentos de soia, ao vaivén do mercado, vivindo segundo a ditadura da moda e dos cartos. Luisa M. tamén sabe que os billetes cos que paga os seus zapatos caros e as súas bebidas de luxo poda que non estean tan limpos como os de antes, os de cando andaba ao “tuntún” por Polonia queimando os tacóns dos seus zapatos baratos e era, se cadra, un chisco máis feliz.