El pisito

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 30 – Ano III –novembro, 2006)

Tódolos españois teñen dereito a gozar dunha vivenda digna e axeitada. Os poderes públicos promoverán as condicións necesarias e establecerán as normas pertinentes para facer efectivo este dereito, regulando a utilización do solo dacordo co interese xeral para impedir a especulación. A comunidade participará nas plusvalías que xenere a acción urbanística dos entes públicos (Constitución Española, art. 47). Pola noite gústame ler literatura de ficción porque faime evadirme e soñar. Na miña mesiña de noite nunca falta unha Biblia nin unha Constitución como deus manda, porque estes escritos metafóricos fan que un soñe con paraísos tan fantásticos e afastados coma imposibles de acadar. Coa Biblia e Huxley sigo, pero co da lectura da Constitución xa me está empezando a dar o que me dá coas películas de terror: que non podo velas pola noite, porque despois teño pesadelos. Tiven un. Soñaba que quería comprar un piso no Porriño - mira ti que cousas o dos soños - e alí ía eu, iluso de mín, canda a inmobiliaria a ver de gastar entre vinte e trinta millóns por mercar un piso de merda mal situado. E botei a sinatura, a verdade sen saber nin como nin por que, entre unha morea de papeis camuflados onde se incluían hipotecas, seguros de vida, bonobuses a perpetuidade e algunha vaixela a prazos. Despois do shock, e de decatarme de todos os papeis que asinara, entereime tamén de que o piso en cuestión fora comprado e vendido tres veces no prazo dun mes, e entre compra-e-venda subira así como seis quilos sen sequera ser estreado. Non porque pensara que calquera cabrón especulador gañara cartos coa miña perda pensaba que alguén me estaría a estar estafando, non, nin porque me sentira desasistido nos meus dereitos constitucionais que me garanten o acceso a unha vivenda digna e a protección contra a especulación, non. A Constitución, como toda literatura fantástica, é unha cousa que como os pica-pica explota nos beizos - sexa en anuncios, promocións, informativos e demais publicidade comercial - pero de aí non pasa. E hai delictos punibles, os que cometemos corenta e pico millóns de cidadáns neste estado, e hai delictos que non o son: os que cometen a pleno día e a cara descuberta os que teñen os cartos e o poder. Pensaba que cavilaba nos meus futuros fillos – si é que veñen a este mundo de tolos, os pobres. Antes, a prole pelexaba por ser quen de facerse coa herdanza dos vellos: agora, na época das hipotecas a 150 anos, pelexan por escapar delas. Quita, quita...