Queimada embotellada e tortillas precociñadas

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 10 – Ano II – marzo, 2005)

Un amigo comentábame que aínda que estivera falto de tempo, non deixaba de aproveitar periodicamente os 20 minutos que tardaba en ir a buscar auga á fonte cada día: case os 20 únicos minutos que teño para mín mesmo cada día, dicía, para cavilar, para reflexionar. Paréceme soberbio que os nosos turistas, ávidos consumidores de material turístico variado en xeral e souvenirs culinarios en particular, opten por mercar unha queimada embotellada antes de aprender o rito de preparala, que é onde está a gracia, e queiras que non, unha tortilla precociñada e enlatada pode sacarche dun apuro de cando en vez. Pero non deixo de darlle voltas á idea de que a psicose de pensar na escaseza de tempo é máis real que a súa propia escaseza. Parécenos que nunca temos tempo para nada, nin 20 minutos para gastar nalgún pracer superfluo e persoal dos que sabemos todos e cada un do seu, pensamos, mentres pasamos media noite a ver a tele, por poñer un exemplo; para desconectar, dicimos, logo dun duro día de traballo. Pero, ás veces, desconectar tódolos días dunha forma como esa, non deixa de ser a mellor forma de estar conectados a unha feroz monotonía. Gastar un pouco de tempo en facer unha comida caseira, 20 minutos en ir a busca-la auga, ou pasear pola rúa botando un pito, son praceres superfluos que melloran a convivencia connosco, con nós mesmos; que nos deteñen uns instantes nesta vida de imparable trasfego, coma un kit-kat, para darnos de conta de que estamos vivos, de que respiramos. Non fai falla apuntarse a un curso de ioga, ou viaxar á India, para aprender as cousas que nos poden ensinar os vinte minutos que tardamos en ver como se pon o sol no horizonte, e que, no futuro, e por acumulación, evitarán que botemos man tanto do Prozac como de Platón.