Cópiame

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 18 – Ano II – novembro, 2005)

Parece que toda a nosa vida está patentada e debemos pagar dereitos de autor por vivila. Probablemente pouca xente saiba que a música do himno socialista “A Internacional” é propiedade da sociedade SDRM; o símbolo universal da paz, a pomba branca, é propiedade de VEGAG, entidade que xestiona os dereitos de reproducción das obras de Pablo Picasso, quen a “creou” coma tal símbolo. En Chicago hai prazas públicas con copyright, nas que non podes sacarte unha foto sen pagar aparte. A canción “Cumpreanos feliz” pertence á Wagner, quen cobra 2 millóns de dólares anuais polos seus royalties; mentres que a súa letra é propiedade da empresa chinesa Fufeng, quen intelixentemente decidiu patentala. Si, queridos amigos, que todos nós saibamos que nos cumpreanos, cando nos reunimos nas nosas casas para homenaxear a un amigo coa referida canción, estamos cometendo un delicto de “comunicación pública ilegal”; e por agora aínda non chaman á porta para cobrarnos, pero hai que deixar andar as cousas... En Francia Nestlé quixo patentar a cor azul... nin máis, nin menos. E en España as bibliotecas públicas están comezando a pagar multas polo préstamo de libros. Un empeza a pensar que neste xogo do que haberá moito camiño por andar, están gañando os defensores das “propiedades intelectuais”, da defensa dos “valores do mercado e do capital” por riba dos que defenden o dereito ó accseso á cultura, da formación da personalidade e do dereito a ser e existir como persoa en sociedade. Toda persoa ten dereito a percibir unha compensación económica polo seu traballo, sexa na realización dunha canción ou dun libro; pero os límites desta compensación están na lóxica humana e na consideración de que hai un patrimonio universal ó que todos temos dereito. E se eu saio á rúa non podo esixir ás demais persoas que non me miren... alá eu, se saio á rúa ou non, ninguén me obriga. As sociedades de xestión de dereitos saen na tele apelando á moral e dicindo que os seus socios “tamén queren comer”, pero non se lles cae a cara de vergoña cando cobran cantidades desorbitantes ós socios e non socios por dereitos que se atribúen e non son seus, que irán a parar ós máis multimillonarios da súa ralea; nin cando unha delas manifestou “Internet é un paraiso para os contrabandistas, ¿pode a industria da música levarse a súa parte?”. Que non nos vendan a moto, a cultura sempre existiu e existirá, e o seu frustrado modelo de negocio non é o noso problema. Que espabilen.