Saltando valados

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 17 – Ano II – outubro, 2005)

Chámome Eric e son subsahariano. O primeiro valado que me puxeron foi na infancia. Negáronme a educación, a alimentación, a felicidade e o futuro. Dende aquela vou saltándoos. Ás veces máis altos, outras máis pequenos, pero a vida da xente coma min é unha carreira atlética de salto de valados. Ás veces caio, pero teño que levantarme e volver a correr, e volver a saltar, porque a xente como eu non ten máis opcións que correr e saltar, e cair e seguir correndo. Cada día morren 20.000 persoas como eu: non me pidas que non corra, que non salte o valado, non quero ser un número máis nunha morea de números porque quizáis ó outro lado poida ter unha opción de vida. Non me quedarei a este lado, cruzado de pernas a esperar a morte porque todo canto tiña foi roubado pola xente que estades dese lado da fronteira. Ó carón da chabola onde vivía, unha refinería de Repsol, enreixada, contaminou a pouca auga que xa non teño. A mina de diamantes dos meus tatarabós foi roubada pola multinacional que agora os vende na esquina do teu barrio. O teu goberno apoia ó meu goberno corrupto negándonos a opción de poder cambia-las cousas. Non me digas que non intente saltar ese valado que me separa do teu mundo porque non podo morrer cos brazos cruzados. Non pido moito: mentres manteñades o meu país sen futuro terei que converterme nun desarraigado e buscalo no voso. Agora, dende o alto enreixado de espiños que construíchedes para apartarvos da nosa mísera vida, dispáranme dun lado e aporréanme do outro. Dende aquí arriba non vexo futuro ningún. E aínda así, por máis alta que me poñades o valado, máis alto terei que saltar, pero saltarei.