(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 41 – Ano IV –novembro, 2007)
Obrigueime a escribir esta columna con bolígrafo e papel. Saiban vostedes que teño por vicio escribir, escribir calquera tipo de cousas que a maioría das veces nunca saen á luz, e a maioría das veces fágoo por necesidade de sacarme todas esas palabras que andan roldándome a cabeza desde o mesmo momento que soa o maldito despertador. Non escribo por vontade, non: escribo por necesidade, e chegados a este punto dinme de conta que había demasiado tempo que non me enfrontaba a unha páxina en branco por enfrontarme ás 15 polgadas do meu ordenador portátil. En realidade voulles ser franco: fodéronse, a un mesmo tempo, a miña conexión wifi e o teclado do meu portátil. Xa que logo, escribo en papel por necesidade e non, seguramente, por vontade, o que me fixo reconsiderar algunha serie de cousas ademais do marabilloso que é un papel cheo de borróns e correccións por riba da aséptica farmacoloxía do “Delete”.
A miña vida está definitivamente informatizada, case sen darme de conta e a pesar de moitas reticencias pola miña parte. Eu son da xeración que facía os traballos de clase en máquina de escribir, que comezou co da informática cando aínda non existían os ratos e a pantalla do Wordperfect 5.1 era dunha espesa e aburrida cor azul, tampouco hai tanto tempo. E hoxe, cando estou parcialmente disconnected, decátome de que gran parte da miña actividade pasa necesariamente por Internet e a informática, aínda que penso que non me botei a perder definitivamente. Traballo diante dun ordenador e por Internet, compro e levo as contas desde Internet, e gran parte do meu ocio desenvólvese ao redor do ordenador. Pero son dos que prefiren un mundo sen pixelizar, palabra. O outro día, ao meu carón, uns rapaces xogaban ensimesmados coas súas PSP (xa saben, a típica maquiniña) sen levantar a vista para apreciar unha paisaxe espectacular. Os tres alí, tan xuntiños e afastados de todo, sen dicírense palabra. Eu non, eu son dos que, polo de agora, prefiren camiñar pola rúa absorbendo todos os sons, e ruídos, que ensimesmarme nun MP3 que, pola mesma, aínda son remiso a mercar. Prefiro navegar polo mar que por Internet, e para min sempre será preferible chatear nos bares que facelo no Messenger. Incluso ás veces esquézome o móbil na casa, adrede, coma unha especie de reto a min mesmo.
A tecnoloxía é inmensamente útil, non vou ser nin retrógrado nin hipócrita, porque dicir o contrario sería do máis absurdo e tampouco é conto de converterse nun eremita, como San Antonio Abade, pero tamén ten o perigo de converterte nun autómata desligado do mundo (é dicir, nun eremita) si un non é capaz de poñela ao seu servizo. É perigosa esa tendencia galopante a preferir conectarse á rede antes que conectarse ás persoas, á realidade non reconstruída a través de bits. Pensen vostedes nesa especie de ansiedade que lle provoca a un perder a cobertura do móbil ou quedarse sen batería, vamos… estar disconnected, cando tampouco hai tantos anos que viviamos baixo a ditadura da telefonía fixa.
Un escritor ao que moito admiro, escribiu “A ciencia e a tecnoloxía deberían ser empregadas como si foran creadas para o home, e non, como sucede na actualidade, como si o home debera adaptarse e escravizarse a elas”. Foi Aldous Huxley, no seu prólogo a “Un mundo feliz”, alí polo remoto ano de 1946.
Obrigueime a escribir esta columna con bolígrafo e papel. Saiban vostedes que teño por vicio escribir, escribir calquera tipo de cousas que a maioría das veces nunca saen á luz, e a maioría das veces fágoo por necesidade de sacarme todas esas palabras que andan roldándome a cabeza desde o mesmo momento que soa o maldito despertador. Non escribo por vontade, non: escribo por necesidade, e chegados a este punto dinme de conta que había demasiado tempo que non me enfrontaba a unha páxina en branco por enfrontarme ás 15 polgadas do meu ordenador portátil. En realidade voulles ser franco: fodéronse, a un mesmo tempo, a miña conexión wifi e o teclado do meu portátil. Xa que logo, escribo en papel por necesidade e non, seguramente, por vontade, o que me fixo reconsiderar algunha serie de cousas ademais do marabilloso que é un papel cheo de borróns e correccións por riba da aséptica farmacoloxía do “Delete”.A miña vida está definitivamente informatizada, case sen darme de conta e a pesar de moitas reticencias pola miña parte. Eu son da xeración que facía os traballos de clase en máquina de escribir, que comezou co da informática cando aínda non existían os ratos e a pantalla do Wordperfect 5.1 era dunha espesa e aburrida cor azul, tampouco hai tanto tempo. E hoxe, cando estou parcialmente disconnected, decátome de que gran parte da miña actividade pasa necesariamente por Internet e a informática, aínda que penso que non me botei a perder definitivamente. Traballo diante dun ordenador e por Internet, compro e levo as contas desde Internet, e gran parte do meu ocio desenvólvese ao redor do ordenador. Pero son dos que prefiren un mundo sen pixelizar, palabra. O outro día, ao meu carón, uns rapaces xogaban ensimesmados coas súas PSP (xa saben, a típica maquiniña) sen levantar a vista para apreciar unha paisaxe espectacular. Os tres alí, tan xuntiños e afastados de todo, sen dicírense palabra. Eu non, eu son dos que, polo de agora, prefiren camiñar pola rúa absorbendo todos os sons, e ruídos, que ensimesmarme nun MP3 que, pola mesma, aínda son remiso a mercar. Prefiro navegar polo mar que por Internet, e para min sempre será preferible chatear nos bares que facelo no Messenger. Incluso ás veces esquézome o móbil na casa, adrede, coma unha especie de reto a min mesmo.
A tecnoloxía é inmensamente útil, non vou ser nin retrógrado nin hipócrita, porque dicir o contrario sería do máis absurdo e tampouco é conto de converterse nun eremita, como San Antonio Abade, pero tamén ten o perigo de converterte nun autómata desligado do mundo (é dicir, nun eremita) si un non é capaz de poñela ao seu servizo. É perigosa esa tendencia galopante a preferir conectarse á rede antes que conectarse ás persoas, á realidade non reconstruída a través de bits. Pensen vostedes nesa especie de ansiedade que lle provoca a un perder a cobertura do móbil ou quedarse sen batería, vamos… estar disconnected, cando tampouco hai tantos anos que viviamos baixo a ditadura da telefonía fixa.
Un escritor ao que moito admiro, escribiu “A ciencia e a tecnoloxía deberían ser empregadas como si foran creadas para o home, e non, como sucede na actualidade, como si o home debera adaptarse e escravizarse a elas”. Foi Aldous Huxley, no seu prólogo a “Un mundo feliz”, alí polo remoto ano de 1946.
1 comentario:
=]]
Publicar un comentario