En cómodos prazos

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 38 – Ano IV –agosto, 2007)

Dous de cada tres españois son incapaces de aforrar un só céntimo cada fin de mes, e por iso, e porque cada vez que un pasa polo banco aparecen no papel todas as letras que temos acumulado, eu propoño dende esta tarima literaria que as “cartillas de aforro” pasen a denominarse “prosa fiscal”. Por unha sorte de malabarismo económico, o pago a crédito que xurdiu (ou iso nos dixeron) para facilitarnos a cousa das compras tense convertido, para moitos, nunca forma de hipotecarse toda unha vida. Unha v-i-v-e-n-d-a, un c-o-c-h-e, ou un s-o-f-a-c-a-m-a teñen moitísimas máis letras das que parece, e custa máis pagalas do que nos informa ese señor comercial que, sorrinte, case chega a chamarnos “estúpidos” por non contratar ese produto imprescindible que nos tenta vender, se cadra unha batedora en trinta cómodos prazos que non necesitamos. Non é nada persoal: probablemente ese señor comercial teña dous traballos en precario e letras dabondo que pagar como apechugar coa cabeza baixa calquera cousa que lle ordenen no traballo; e así anda a xente pola rúa, amargada, porque temos tantos créditos concertados que necesitamos calquera traballo de merda para pagalos. Porque nos teñen pillados polos collóns. Un inocente neno saharauí que observaba o ritual do caixeiro automático, exclamaba inocente que aquí os cartos saían das paredes, e así lle debe parecer a moita xente que despois mantén a respiración cada vez que lle pasan o imposto revolucionario da VISA. Porque, vamos a ver, unha sinxela operación matemática bastaría para comprender que se un ten 1.000 euros non pode gastar 1.500, por cómodo, aprazado ou fraccionado que sexa o pago, so pena de ter que contratar (e isto xa raiaría na estupidez verdadeira) un crédito para pagar un crédito para pagar un crédito, algo insostible a medio prazo, créanme. A xente non se corta, e alentada polo universo dos anuncios e pola audacia de axentes comerciais formados (lembremos que a profesión de “axente comercial”, por moi digna que sexa, é vender, calquera cousa) compra e compra e veña a comprar. Todo ven a rematar na cousa do consumismo feroz, dado que mercamos cousas que moitas veces non necesitamos e a prezos que non son os axeitados. Sei de xente nova sen traballo fixo que comprou un piso cunha hipoteca a 30 anos con mensualidades de 700 euros ao mes, e a min me poden dicir misa porque eu sigo cavilando que esa xente estará obrigada durante 30 anos a conseguir 700 euros ao mes para o demo do piso, todo un deporte de risco, como andan as cousas da vida. E soamente despois de 30 anos poderán dicirme que ese piso e seu, porque antes, amigos meus, ese piso é propiedade do banco, e un non ten máis que deixar de pagar catro mensualidades da hipoteca para quedarse na rúa. Existe tamén a palabra “aluguer” que a min me gusta moito máis e permite unha vida máis disoluta. E aínda que parece que da vértigo pensar que tes que vivir de aluguer toda a vida, cando aqueles e eu teñamos sesenta anos, eles con moita sorte terán un pequeno piso en propiedade despois de trinta anos de aforros, medos e resignacións, mais eu terei trinta anos de vida relaxada e cómoda, de ter a liberdade de gastar os cartos que gaño como me pete a gaña. Sinceramente, se os cartos naceran nas paredes ou se os créditos de tantas cousas que me queren vender me permitiran ter cartos ao mes para viaxar, cenar fora e saír de noite dous ou tres veces á semana, comprar roupa e libros, etcétera, etcétera, non o dubiden: eu tamén caería no abismo do consumismo feroz. Pero mentres tanto, prefiro ter que traballar para vivir, e non vivir e traballar para pagar cada mes as débedas.