Touche disindo…

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 28 – Ano III –setembro, 2006)

Máis dun amigo afirma que son un friki antisocial pola miña tendencia a permanecer coa boca pechada e as verbas no peto toda vez que me atopo nun ambiente de persoas estrañas á miña cotianidade. Pola contra, chegan outros a afirmar categoricamente que son un descarado e un desvergoñado – quizais porque aínda non me coñeceron fora dese o meu núcleo afectivo. Penso eu – que non me teño por calado – que non chegando ás fronteiras da misantropía, nin dende logo, ás veces, ata os límites de ser un desvergoñado, considérome persoa silenciosamente expresiva. Nas miñas viaxes literarias descubrín con sorpresa que había unha cousa compartida entre a escrita dramática de Shakespeare, a “metafórica” da Biblia, a lúcida de Henry Miller e a filosófica conversa dos borrachos de bar: a consideración de que, non sabendo, a mellor opción é a de permanecer cos oídos abertos e a boca pechada. Canso de estar en discusións nas que oito persoas berran ó redor dunha mesa considerando que a idea máis verdadeira é a que se impón pola forza dos decibelios; aínda que leven media hora falando de temas diametralmente distintos. Canso estou, digo, de acender a tele e escoitar opinións que se impoñen pola destreza e virulencia con que un llas refrega ó outro pola cara. Neste mundo onde todo cristo se considera cos suficientes coñecementos como para ser seleccionador nacional de fútbol, presidente do goberno ou físico nuclear, penso que sobran bocas e faltan oídos, sobra o dogma e falta relativismo: a nosa verdade é única e soamente a nosa verdade, non ten por que ser a verdade de todos. Maldita sexa, menos mal que non existen opinións universais. Falemos menos e escoitemos máis, e se non sabemos, e por orgullo non queremos preguntar por saber, calemos. De seguro que o mundo sería un lugar moito máis agradable no que vivir se prestaramos as nosas orellas ós beizos alleos.