Encol do progreso e a infelicidade

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 3 – Ano I – agosto, 2004)

¿Como che pode dar igual Picardía, Bretaña ou Normandía? – preguntábame o encargado dos billetes de tren dunha estación parisina -, non son o mesmo. Eu, daquela, tentaba escapar da cidade para ver o mar, respondéndolle nun mediocre francés que si, que me importaba tres carallos cara onde, que soamente quería irme o máis rapidamente posible.Fai uns días un amigo comentábame que quizais o progreso social acádase reducindo o tempo de lecer. A sociedade francesa – continuaba – está moito máis avanzada ca nós nese senso. Ben é certo, penso pola miña parte, pero tamén o é que á sociedade francesa fáltalle a espontaneidade que eu considero totalmente necesaria para o desenvolvemento dunha vida feliz. Se o progreso significa orden e concerto, normas, vida sosegada e aburrida, garderías, colexios e cárceres, museos e manicomios, asesores infantís, xuvenís e alevíns, avogados de primeira, segunda e terceira división que interpretan leis de segunda rexional preferente, medidas, liñas continuas na estrada, códigos morais ata no sentido, o neno de azul e a nena de rosa – Pabliño será médico de maior ... ou enxeñeiro -, prexuízos, preimpresións e prerrelacións maritais antes do contrato matrimonial – prohibidas -, prohibido amar tolamente, prohibido pensar de forma ilegal – has de segui-la norma -, prohibido prohibar... monsieur, a mín dame o mesmo Picardía, que Bretaña, que Normandía.