Aprendín a facer o nó de garabata. Son este tipo de cousas que un, cando chega aos trinta tacos, vese na obriga de saber facer: os saraos multiplícanse e os amigos casan, que lles vou a contar... Antes chegábame con pedirlle á miña nai un par de minutos para facerme o demo do nó en fin de ano. Pero un, coa idade, vai perdendo esa ilusión primeira de cando neno en fin de ano, e obrígase a pór a garabata máis veces das que quixera; vaise, metaforicamente falando, estrangulándose un pouco máis co tempo. Sempre quixen ser autosuficiente, de feito aprendín a manexar a lavadora antes de aprender a facer integrais de segundo grao, aprendín a usar a prancha antes de saber as instrucións de todo o universo dos “Juegos Reunidos Geiper”. Pero o nó da garabata, non sei por que, sempre se me resistiu. Agora, unha mañá produtiva, empeñeime en retirarme esa espiñiña que tiña cravada e descubrín que, moito máis alá do que pensara, existen os nós simples, dobre simples, Windsor, medio Windsor, pequenos ou cruzados. O universo dos nós de garabata.Supoño que teño sorte dabondo. No mundo en que vivimos, a nosoutros, os dos trinta tacos, aos que por dereito lles corresponde tomar as rendas desta sociedade dentro de ben pouco, temos tan poucas posibilidades, tan poucas esperanzas de tirar do carro que temos diante, que moitos aprenden a facer o nó da garabata soamente para colgarse dunha viga do teito. A xeración dos meus pais con vinte anos estaban casados e con fillos; eran, por así dicilo, adultos. E na seguinte camada, na nosa, a xente vai notando desesperanzada como pasa dos trinta e sigue vivindo cos pais, e como non van vivir? Se temos sorte temos traballo, e si o temos será probablemente precario e temporal, e nesa tesitura a ver quen vai comprar un piso a trinta quilos por cabeza. Así non hai dios que sexa adulto, señores. Non é cousa nosa: é o que hai. É unha cuestión de pura matemática: demasiados gastos para tan poucos ingresos. Temos moitas cousas que agradecerlle á xeración que nos precede, pero sentíndoo no alma, a situación do mercado laboral que herdamos non é unha delas. Non queremos vivir subvencionados, queremos crear a nosa propia vida e soamente pedimos os instrumentos para poder creala e vivir por nós mesmos. Se non hai traballo de calidade, señores adultos, vostedes tampouco poderán satisfacer unha das alegrías desta vida: xogar cos netos. Iso si, poderán xogar cos fillos ata os corenta e cinco pois viviremos porta con porta. Poderemos ir xuntos ao parque, de botellón.Eu tiven sorte porque, de tan autosuficiente que quixen sempre ser, á primeira oportunidade marchei coa maleta de casa para buscar facerme adulto. Xa saben… sempre se está ben na casa e co da independencia un perde bastante: pero tamén ten moito que gañar. Cunha man diante e outra detrás marchei, iso si, ás duras e ás maduras, que tamén é certo que á vida hai que mirala fronte por fronte (a sobreprotección, señores adultos, tampouco axuda porque a comodidade tamén existe como vicio de fillos). Pero vamos, que me teño por home afortunado. Pola mesma, aprendo a facer o nó da garabata, aos trinta tacos, por cuestións de estética máis que por necesitade vital, xa me entenden, pero solidarízome con toda a miña xeración que, sexa por cuestión estética, sexa por medo, opta por levar o colo da camisa aberta, sen garabata, para respirar ben profundo.
1 comentario:
great post !
Publicar un comentario