Sabas de flanela

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 29 – Ano III –outubro, 2006)

Rematounos o verán e con el o estrés de ter que aproveitar cada minuto pola cousa dos “beneficios” da climatoloxía estival. Encher as pilas de aire e de luz, de sol e mar, de cañas nas terrazas antes de que o outono e o inverno nos traian as mantas no sofá, os cafés quentiños e os domingos de visionado-DVD´s. Xa non poderemos, polo de agora, incrementar as nosas posibilidades de padecer un melanoma ós 50 empantanados coma lagartos na area das praias, e polas noites haberá que botar un xersei por riba da camiseta: que máis dará, se por fortuna acaba de abrir o H & M no pobo do lado. Porque cousas boas tamén as ten o outono, a mans cheas. Os momentos, sobre todo. Eses momentos deliciosos ós que obriga a climatoloxía do outono. O outro día gocei dun deles. En penumbra, no exterior da habitación, facíase pouco a pouco de noite mentres as campás dunha catedral inundaban paseniñamente co seu son as rúas cubertas de néboa. Un pequeno gato rosmaba ós meus pés, mentres eu acariñaba un corpo tan alleo como próximo que descansaba aletargado ó meu carón; abrazábaa, e os latexos do seu corazón reducían pouco a pouco a cadencia, e mentres ela cabalgaba o Ave Fénix que sobrevoa o mundo dos soños – un mundo cálido e silencioso -, eu oía entre o son dos seus rítmicos latexos os compases dun cuarteto de cordas no cruceiro dunha igrexa veneciana, alá pola época en que a vida non estaba subxugada polo ruído e polo tempo dos reloxos. Non hai mantas no verán que protexan dous corpos abrazados do frío, da néboa e da escuridade que reinan nas rúas silenciosas do exterior das habitacións. Nin fermosos ceos inmensamente grises. Non hai xerseis de cores nos estantes do H & M, nin cafés quentiños, nin películas antigas en DVD, e non hai pequenos gatos que busquen o cálido refuxio dos pés dos namorados para acurruncharse rosmando. Ven a ciencia de descubrir que anda o noso Sistema Solar correndo a 250 quilómetros por segundo dun lado a outro da galaxia. Pero aquí está o outono de novo para amosarnos que hai momentos, ás veces, en que todo se detén no tempo e no espacio. Ata o espacio mesmo.