Transfusións entre fronteiras

(Publicado en Zona Temporalmente Autónoma, A Peneira nº 37 – Ano IV –xullo, 2007)

Non me pregunten como nin por que me encontraba eu nun cámping construído encima dun cemiterio de Bruxelas falando con Hans. Mentres el me comentaba a situación económica da antiga Alemaña do leste, eu tomaba unha Leffe mirando de reollo ás lápidas que se amoreaban contra os muros, escoitando como as campás da igrexa parella repenicaban na noite. Non lles aconsello durmir nun aloxamento desas características: un non descansa en paz. O caso é que un camposanto cheo de mortos deixa de dar cartos cando non hai máis mortos que sepultar por cuestións de espazo, e a Igrexa, sempre tan sagaz, optara por retirar as lápidas e plantar un tupido céspede que crecía marabillosamente (aboado estaba dabondo), para desconxestionar a oferta de aloxamento en Bruxelas, sacándolle de paso algunhas perras aos turistas. Hans traballaba para unha subcontrata dunha subcontrata da Axencia Espacial Europea, e adicábase a facer deseño artístico, a perfeccionar a estética deses vehículos espaciais que logo vemos tan lucidos nas noticias. A situación laboral da antiga Alemaña do leste era tal, que a pesar de que Hans trataba con enxeñeiros espaciais de primeiro nivel, víase na obriga de vender o seu sangue (literalmente) durante todo o ano para poder pagarse unha viaxe por Europa en agosto. Hans era branco e fraco, quizais pola súa xenética eslava ou ben porque as súas viaxes vampirizábano, nunca mellor dito, o que non quitaba que lle quedara sangue e xenio dabondo para insultar con vehemencia aos inmigrantes polacos que, segundo el, eran os causantes da precariedade laboral que sufría a súa rexión. Dicía, Hans, que os polacos cruzaban a fronteira para traballar en condicións de semiescravismo na súa terra, e así fodían ao resto dos traballadores. “Fucking pigs”, berraba Hans, e pasaba de súpeto do inglés ao alemán para dicirlles catro cousas máis alzando a voz e poñéndose máis branco mentres eu pensaba se non había de necesitar unha boa transfusión o pobre do rapaz. Eu baixaba a cabeza e abría outra botella de Leffe, mentres Hans “xuraba en corso”, e pensaba eu que, se cadra, os polacos non terían que cruzar hoxe aquela fronteira se Alemaña non fixera o propio: é dicir, se Alemaña historicamente non tivera a costume de invadir Polonia (militar ou economicamente) cada dous por tres para roubarlle aos polacos as materias primas e sometelos a un obrigado réxime de semiescravismo na súa propia terra. E que, vamos, se cobraban pouco os polacos habería de ser porque os alemáns pagaríanlles pouco, e as boas ganancias desa diferencia quedarían nos petos dos empresarios alemáns que, segundo parece, para Hans non tiñan culpa ningunha do tema.
Un pouco o mesmo pasa con España e América Latina. Os colonizadores de nome Hernán Cortés, Francisco Pizarro ou Ponce de León, teñen hoxe os seus dignos herdeiros en BBVA, SCH, Telefónica, Endesa, Iberdrola, Gas Natural, Repsol-YPF… Os primeiros fixeron un camposanto de toda América Latina, e os segundos quitaron as lápidas e plantaron céspede no campo abonado: pero nós, a costa duns e outros, sempre gañamos uns bos dividendos. Fai pouco lin un artigo dun escritor arxentino, que describía as relacións entre os países facendo un paralelismo coa relación entre as persoas, e sabiamente indicaba: España ten fillos por tódalas partes, que viven lonxe. Quéreos moito, pero moléstalle que, cando teñen fame, pasen unha tempada na súa casa e lle abran a neveira.